Pies ze schroniska kocha całym sercem

Psy ze schroniska kochają całym sercem... my też je pokochajmy...

Spaceruję między ustawionymi rzędami boksach. Metalowe kraty dają tak mało przestrzeni... Zewsząd wydziera rozpacz, ból, niezrozumienie. Cierpienie, głód, czasem agresja. Ale to nie często. Bo ci, do których te uczucia należą, są zrozpaczeni, wykończeni, przerażeni...
Podchodzę bliżej do jednej z klatek. Siatka ugina się nieco pod ciężarem czarnego cielska, które oparło się o nią łapami. Wyciągam dłoń i głaszczę pyszczek wciśnięty pomiędzy kraty. Dotykiem staram się pocieszyć biedne stworzenie, przelać w nie całą czułość i dobroć jakie mam w sobie. Spoglądam w brązowe, przerażone, cierpiące, lecz jakże ufne oczy. Łzy cisną mi się pod powieki. Bo te oczy mówią: „zostań”. „Zostań, albo zabierz mnie ze sobą”. Lecz w tej chwili z tyłu boksu dobiega skomlenie, dwa inne psy napierają na klatkę również prosząc o odrobinę miłości. Wyciągam drugą rękę, głaszczę małego rudzielca po łapce. Ze wszystkich stron rozlega się szczekanie i skomlenie. Poczucie bezradności odbiera mi siły. Rozglądam się wokół – na metalowym ogrodzeniu wisi tabliczka: „Schronisko dla bezdomnych zwierząt”...
Taki widok nie należy do rzadkości. Bo schronisk dla zwierząt jest w Polsce wiele, a każde zwierzę cierpiące w zamkniętej klatce jest dowodem ludzkiej głupoty i bezduszności. Te zwierzęta, pomimo pracy wielu ludzi są chore, głodne, przerażone i cierpiące. Nieraz trzęsą się z zimna, lub popadają w apatię spędzając całe dnie w zamkniętych pomieszczeniach 2 metry na 2 metry. Bo w jednym schronisku jest ponad tysiąc zwierząt. A to oznacza, że każde wychodzi na spacer raz na tydzień...
W końcu zdecydowałem się na małego, przerażonego szczeniaczka. Patrzył na mnie z taką ufnością, z takim niemym błaganiem, jakby już zapomniał, że to przez ludzi cierpi... Wyjąłem malucha z klatki, przytuliłem go do siebie. I tym dotykiem mówiłem mu, że nigdy już nie będzie sam. I że nigdy, przenigdy nie będzie już cierpiał...