Opis obrazu "Stańczyk" Jana Matejki

Obraz „Stańczyk” namalował w 1862 r. najznakomitszy reprezentant polskiego malarstwa - Jan Matejko. Dzieło artysty przedstawia portret namalowany na płótnie średnich rozmiarów. Akcja obrazu toczy się w sali zamkowej ok. 1480, a 1560 r.

Na pierwszym planie widnieje postać Stańczyka, mężczyzny w średnim wieku spoczywającego na wielkim, ciężkim, drewnianym fotelu. Przyodziany jest w czerwony strój: kubrak, spodnie oraz czapkę gdzie na jej środku widnieje rząd drobnych złotych dzwoneczków. Jego twarz jest smutna. Oczy niemiłosiernie wpatrują się w jeden punkt ze zdziwieniem i strachem. Mina i postawa dają wrażenie niedostępności. Ramiona spoczywają na oparciach fotelu, natomiast złączone Stańczyk trzyma nad kolanami. Rozstawione nogi spoczywają na wielobarwnym dywanie.

Z lewej strony dzieła widnieje stół suto okryty materiałem. Nad nim wyłania się okno zakryte bogatą, ciężką tkaniną, która "spływa" prawą stroną do podłogi. Na drugim planie widać ludzi młodych i starych, cieszących się chwilą.

Dzieło zachowane jest w ciepłej tonacji. Światło rozświetla centralną część obrazu. Nastrój obrazu jest spokojny, a zarazem tajemniczy.

Sądzę, iż dzieło Jana Matejki zmusza nas do melancholii i chwili wyciszenia. Stańczyk, słysząc gwar ludzi zastanawia się nad ich patriotyzmem. Mężczyzna mimo swej kuglarskiej natury pogrąża się w smutku, bowiem kocha swą ojczyznę, a utrata jej skrawka bardzo boli tym bardziej, iż niektórych Polaków to nie obchodzi.