Życie codzienne w Starożytnej Grecji.

Życie codzienne w starożytnej GrecjiStarożytna Grecja zawsze budziła i budzi zainteresowania ludzi. Zainteresowania te były i są spowodowane dokonaniami kulturowymi, historycznymi oraz cywilizacyjnymi (jakże ważny rozwój prawodawstwa) Greków. Gdy bardziej im się przyjrzymy możemy stwierdzić, że nie różnią się one zbytnio od kultur współczesnych. Są bardzo podobne a nawet w niektórych sprawach wręcz identyczne. Sposób życia jest również podobny. Na życie codzienne człowieka antycznego składało się życie prywatne, społeczne i państwowe. Starał się spędzać czas w jak najprzyjemniejszy sposób, z pewnością spotykał się z przyjaciółmi, uprawiał sporty itp. Itd. Grecy posiadali też własną i bardzo ciekawą, jak się okazało niemal wzorcową kulturę. Grecy dorobili się również wielu interesujących i ciekawych jak na owe czasy pod względem technicznym budowli.kulturę. Grecy dorobili się również wielu interesujących i ciekawych jak na owe czasy pod względem technicznym budowli.

Architektura starożytnej Grecji

Architektura starożytnej Grecji to przede wszystkim liczne świątynie budowane na cześć różnych bóstw. Mimo że świątynie były rozległe I okazałe to jednak Celli, czyli pomieszczenia kulturowe były bardzo wąskie. Uzasadniono to tym, że świątynia spełniała rolę domu bóstwa, a nie jak w chrześcijaństwie miejsca w którym gromadzili się wierni aby uczestniczyć w nabożeństwie. Świątynie były miejscami kultu, gdzie składano ofiary (dobra materialne, jedzenie, zwierzęta, a czasami ofiarą stawał się człowiek). Ofiary składano na ołtarzu przed świątynią. Gdy dary były kosztowniejsze to zawieszano je na ścianach Celli lub składano je do skarbca. Klasyczne świątynie starożytnej Grecji budowano zgodnie z wiarą, że pewne kształty i proporcje są miłe bogom. Istnieją trzy główne antyczne porządki architektoniczne, które różnią się ornamentyką i proporcjami kolumn, głowic (kapiteli) i belkowania, czyli konstrukcji opierającej się na głowicach. Wspaniałość greckiej architektury nie polega na wysokim poziomie techniki, lecz na genialnym wyczuciu proporcji oraz wyostrzonej świadomości perspektywy. Przykładem może być zwyczaj pogrubiania środkowych części kolumn po to, by oglądane z pewnej odległości nie sprawiały wrażenia wklęsłych.

Najstarszy jest porządek-dorycki, który powstał w VII wieku p.n.e. I występował głównie w Grecji i koloniach zachodnich, na przykład na Sycylii i południowej Italii. Kolumna dorycka charakteryzowała się wybrzuszonym i żłobkowanym trzonem, pozbawiona była bazy, jej głowica miała prostą formę geometryczną.

Około 100 lat później na wyspach morza Egejskiego wykształcił się bardziej dekoracyjny porządek-joński. Jego charakterystycznymi cechami były woluty (ślimacznice) na głowicach oraz akroteria.
Kolumny jońskie różniły się od doryckich tym, że były smuklejsze i posiadały profilowaną bazę.

Kolejny porządek-koryncki powstał w Atenach w V wieku p.n.e.
Kolumny korynckie były najbardziej smukłe i charakteryzowały się Bogato zdobionymi kapitelami. Ważną ozdobą głowic korynckich były liście akantu (rośliny rosnącej w krajach basenu morza Śródziemnego).

Zabytki starożytnych Aten podzielone były na trzy główne zespoły:
najważniejszy Akropol z Partenonem i budowle u stóp wzgórza- m.in. teatr Dionizosa, pomnik Lizykratesa, pozostałości dwóch rynków
(tj. greckiego- Agory i rzymskiego z Wieżą Wiatrów) oraz dzielnica garncarzy Keramejkos i wielka Nekropola. Grupa budowli na miejscu dzielnicy Hadrianopolis (m.in. świątynia Zeusa Olimpijskiego).
W drugiej połowie V wieku Ateny pod rządami Peryklesa stały się głównym ośrodkiem sztuki, działali tu wybitni architekci (Iktions, Kallikrates). Natomiast w IV wieku zapoczątkowano monumentalizacje architektury użytkowej (teatry, stadiony), powstały budowle sakralne i świeckie(hotele w Olimpii, arsenał w Pireusie).
Najlepiej zachowanym teatrem greckim jest teatr w Epidaurze. Zbudowany został według projektu Polikleta Młodszego około 300 lat p.n.e. Teatr ten mógł pomieścić około 140 tysięcy widzów. W

W okresie hallenizmu (323-30 roku p.n.e.) nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie- latarnia morska na Faros);wznoszono monumentalne budowle świeckie, a w budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi.

Domy w których mieszkali grecy nawet ci zamożniejsi były niepozorne gdyż rozrzutność w tej dziedzinie i w ogóle nadmierna skłonność do popisywania się posiadanym majątkiem była źle widziana w Polis, narzucającej wszystkim mniej więcej podobny nacechowany umiarkowaniem, tryb życia. Natomiast zbiorowość czyniła wszystko, aby swoim bogom wznieść jak najwspanialsze świątynie, które stanowiły świadectwo pobożności i potęgi państwa.

Muzyka greków

Znana jest głównie ze źródeł pośrednich:
- archeologii
- traktatów teoretycznych (Arystoksenon z Tarentu)
- dzieł filozoficznych (Platon, Arystoteles)
- nielicznych zachowanych źródeł muzycznych (najstarsze z nich nie sięgają poza V wiek p.n.e. m.in. hymny delfickie ku czci Apollina, hymny Mesomedesa).

W okresie homeryckim kwitła epika, w VII-VI wieku p.n.e. zaznaczył się rozwój śpiewu przy heterofonicznym (heterofonia) wtórze kitary (kitarodia) i aulosu (aulodia).
Rozkwit liryki monodycznej ( Safona, Alkajos) i chóralnej (Pindar); w tragediach okresu klasycznego (V-IV wieku p.n.e.) dominowały śpiewy chóru, było też sceny którym towarzyszył aulos. W okresie Hellenistycznym (IV-I wiek p.n.e.) wzmogły się wpływy Orientu ( chromatyka, instrument strunowe), zanikł synkretyzm.

Muzyka stanowiła obiekt współzawodnictwa na agonach, odgrywała dużą rolę w kulcie bogów. Bogactwo gatunków i muzycznych form wokalnych i wokalno-instrumentalnych w muzyce starożytnej Grecji wiązało się z różnorodnością form i treści tekstu. Rytm muzyki łączył się ściśle z metrum poezji. Greckie pismo nutowe opierało się na literach alfabetu fenickiego lub jońskiego.

Instrumenty:
Lira, kitara, harfa, flet, aulos, fletnia Pana, rogi, trąby, bębny i kołatki.
Rozwój teorii muzyki greckiej skupiał się wokół dwóch kierunków:
- empirycznego (Pitagoras)
- dedukcyjnego ( Arystoteles)
Teoria muzyki greckiej jak i instrumentarium wskazują na związki z kulturami Bliskiego Wschodu i Egiptu.
Muzyka w starożytnej Grecji, zwłaszcza w swym aspekcie teoretycznym oddziaływała na muzykę europejską.

Ubiór Greków

Zwykli ludzie i robotnicy nosili krótką, bardzo prostą tunikę podtrzymywaną w pasie zapinką lub węzłem. Bardziej powszechnym strojem był jednak chiton, używany zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety. Była to lekka lniana tunika różnej długości, spinana na obydwu ramionach broszami lub wiązana. Na chitonie nosiło się często himation, długi płaszcz z wełny, który chronił przed zimnem i słotą.
Z wyjątkiem niewolników i ubogich mieszkańców Aten wszyscy nosili sandały i wełniane buty przypominające skarpety. W domu rozpowszechniony był zwyczaj chodzenia boso.