Obyczaje rycerskie

1. Ślubowanie - rycerz wybierał damę swojego serca i ślubował jej wierną służbę. Dama ta niekoniecznie musiała w przyszłości zostać jego żona, zdarzały się przypadki, że rycerz składał ślubowanie przed małżonką swego władcy albo innego ważnego rycerza

2. Pojedynki - kiedy panował pokój, pojedynki i turnieje były jedynym sposobem na wykazanie się przez rycerza umiejętnościami i walecznością. Pojedynki były też szansą na wzbogacenie się, ponieważ często zwycięzca zabierał od pokonanego jego własność - konia, zbroję, łupy wojenne.

3. Ułaskawienie skazanego - Jeśli skazańcowi panna zarzuciła na głowę białą chustę (nałęczkę) i wyrzekła słowa: ”Mój ci on!”, wówczas oznaczało to, że chce za niego wyjść za mąż i swoją niewinnością (panny były przecież dziewicami) ręczy za ukochanego.

4. Zakaz opuszczania miejsca pojedynku bezpośrednio po walce - Każdy rycerz po wygranym pojedynku miał nakaz zostać na miejscu walki. Ten obyczaj zawarty był w niepisanym kodeksie rycerskim.

5. Służba w obronie wiary, ojczyzny, króla, unikanie niesłusznej wojny

6. Ochrona sierot i nienaruszalność ich mienia - W kodeksie rycerskim znajduje się także zakaz atakowania sierot oraz ochrona ich, a także ich mienia

7. Wjazd do miasta w pełnym rynsztunku bojowym – w średniowieczu był obyczaj wjazdu do miasta w pełnym uzbrojeniu. Oznaczało to gotowość do walki. Z jakości i ilości ekwipunku można było ocenić zamożność rycerza.