"Nic dwa razy się nie zdarzy i nie zdarza" czy słowa Wisławy Szymborskiej pocieszają czy przygnębiają czytelnika?

Zachwyca mnie twórczośc polskiej noblistki i poetki- Wisławy Szymborskiej. Wiersze stworzone przez nią to unikalna liryka o głębokiej refleksji, intelektualna, zawierająca wyraźny podtekst filozoficzny. Jej twórczośc charakteryzuje precyzja słowa, częste posługiwanie się ironią, paradoksem, przekorą lub żartobliwym dystansem w celu uwypuklenia głebokich treści. Autorka często porusza tematy o charakterze moralistycznym i rozważa egzystencjalną sytuację człowieka jako jednostki i zbiorowości ludzkiej.

Choć lubię rozczytywać się w dziełach Szymborskiej żaden z jej wierszy nie urzekł mnie tak bardzo jak wiersz pt.:\"Nic dwa razy\" jest jednym z nielicznych, który utkwił mi głęboko w pamięci i wręcz \"zmusił\" do przemyśleń.

Wiersz ten opisuje prawdę, iż każdy z nas podlega przemijaniu- nie ma od tego odwołania. Nie oznacza to jednak, że mamy się martwić, bo choć z upływem czasu przemija radość i szczęście, to także mija i zła godzina- czyli nasze smutki i niepowodzenia. Refleksja nad przemijaniem jest próbą udzielenia odpowiedzi na pytanie:\"Czy da się zatrzymać bieg czasu, dlaczego musimy umrzeć?\".Odpowiedzi nie ma, musimy się cieszyć tym co jest, szukać drugiej osoby, w której ramionach będzie można ukoić niepokój \"Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy\". I choć spojrzenia i pocałunki mogą wypełniac całe życie w nieprzebranej liczbie i kolorze odcieni, to nigdy nie będą one takie same. Dlatego los człowieka jest tak niepowtarzalny- nieczego nie można przeżyć na nowo, poprawić, roztrzygnąć inaczej...

Wiersz ten jest niezwykle dogodny pod względem literackim. Refleksje skłaniają do głebokich przemyśleń na temat ludzkiego życia, pozytywnie nastrajają do odmienności. Kazdy z nas jest inny i jeśli ma coś czego nie mają inni- powinniśmy się tym dzielić i własnie to jest piękne. Piękno tej odmienności i różności człowieka jest zjawiskiem niepowtarzalnym. Bo czymże byłby świat pełen \"identyczności\"? Byłby całkowiecie przewidywalny i nudny.

Uważam, że Szymborska chciała poprzez ten wiersz podkreślić piękno chwil, które maja dopiero nadejść; nie zapominajmy o przeszłości, ale żyjmy teraźniejszością i wyłapujmy każdą okazję, która udostępni nam wizję szczęścia...

Słowa te nakłaniają do wielu refleksji nad swą egzystencją. I sa to raczej pozytywne przemyślenia. Stwierdzam więc, iż poetka nie chciała w żaden sposób przygnębić czytelnika swego przesłania lecz ukazać pięknośc życia...