Czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia?

Czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia?

Czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia? Jest to sprawa naprawdę godna uwagi. Musimy się jednak najpierw zastanowić czego ma to poświęcenie dotyczyć, oraz czym dla nas jest prawdziwe poświęcenie. Według mnie poświęceniem możemy nazwać dopiero sytuację, w której oddajemy jakąś część siebie dla innej osoby i robimy to ze szczerego serca i nie oczekując w zamian żadnych dóbr materialnych. Człowiek może się bardzo poświęcić, granica naszego poświęcenia jest naprawdę ogromna, jeśli nie nieokreślona. Zależy ona od wielu sytuacji, np. od tego, czy nasze poświęcenie jest wywołane poprzez odruch, nagły i bezinteresowny impuls pociągający do działania, czy jest to przemyślane posunięcie. Czy można ustalić tą granicę? Sądzę, że nie i poniżej postaram się udowodnić swoją odpowiedź na podstawie argumentów z literatury, życia oraz filmu.

Jako pierwszy argument pozwolę sobie przypomnieć państwu historię Abrahama. W tej przypowieści bóg postanowił wystawić tytułowego bohatera na próbę. Kazał mu wziąć jego syna Izaaka, iść do Morii i złożyć go ofierze. Abraham nie sprzeciwił się temu. Następnego dnia narąbał drzewa do spalenia ofiary, wziął syna i udał się w kierunku miasta Morii. Gdy już tam dotarli Abraham zbudował ołtarz z drewna, położył na nim syna wziął nóż, a gdy chciał dokończyć dzieła pojawił się anioł i powstrzymał go. Oznajmił mu również ,że za to, że nawet swojego syna poświęciłby dla Boga zostanie wynagrodzony. Pragnę również zauważyć, iż to był jedyny syn Abrahama, o którego się bardzo długo starał. Jednak był w stanie go poświęcić dla Boga.

Następny argument pochodzi z dramatu Sofoklesa pt. „Antygona”. Tytułowa postać jest młodą, piękną, bardzo odważną dziewczyną. Stanowczo sprzeciwia się dyktaturze Kreona, jest nieugięta w dążeniu do osiągnięcia zamierzonego celu, w swoim życiu kieruje się sercem, postępuje zgodnie ze swoim sumieniem i stara się wszelkimi sposobami zapewnić bratu godny pochówek. Prosząc siostrę o pomoc spotyka się z odmową, nie zniechęca się tym i jest gotowa na największe poświęcenie, nawet na utratę życia, do końca jest przekonana, że postępuje dobrze. Antygona niestety zostaje stracona. Ten argument dobrze nam pokazuje, iż ludzie potrafią się poświęci dl innych nie zważając nawet na własne życie.

Tym argumentem chciałbym pokazać co potrafią zrobić dla nas rodzice. Jak powszechnie wiadomo, każdy z nich kocha swoje dziecko i nie pozwoli, aby stało mu się coś złego. W związku z tym posłużyłem się przykładem Jacka Soplicy bohatera „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza i Juranda ze Spychowa postaci „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza. Obaj ojcowie zdecydowali się na duże poświęcenie oddając swoje dzieci pod opiekę innym, aby bronić swoje pociech przed niebezpieczeństwem lub przykrymi doświadczeniami.
Również wychowanie dzieci i trud, jaki wkładają w nie jest godzien uwagi. Niejednokrotnie załamują ręce, gdy chorujemy, wylewają łzy przy naszych łóżkach i zarywają noce. Przeżywają nasze wzloty i upadki. Jednak wiele radości sprawia im nasz widok i to, na jakich ludzi nas wychowali. Zawdzięczamy im bardzo wiele, całe mnóstwo wyrzeczeń i poświęceń.

Warto również zwrócić uwagę na Karola Wojtyłę, czyli Jana Pawła II, który również swoje życie poświęcił innym. Jako papież podróżuje po całym świecie pomagając ludziom słowami, serdecznością i poczuciem humoru. Swoimi pielgrzymkami napełnia serca wszystkich miłością i dumą jest oparciem moralnym dla milionów Polaków, którzy zyskali przekonanie, iż świat wie o sprawach ich ojczyzny i interesuje się nimi. To dzięki niemu żyjemy w III Rzeczypospolitej, to dzięki niemu upadł komunizm. Ma także wiele innych ogromnych zasług, w których detale nie będę się teraz zagłębiał.

Również nie jeden film pokazuje, na jakie poświęcenie może zdobyć się człowiek. Wiele gatunków z ekranów kin ukazuje nam poświęcenie. Dramatyczna ekranizacja „Titanica” mówi o wielkiej tragedii, jaka wydarzyła się na olbrzymim statku. Zginęło wielu ludzi, były też osoby, które poświęciły swoje życie ratując je innym pasażerom, na przykład oddając swoje miejsce w szalupie i umożliwiając im uratowanie się. Byli jednak tacy, którzy nie mieli zamiaru się poświęcać, za wszelką cenę próbowali zadbać o siebie, o swoje dobro i życie. Film ten przedstawia uczucie łączące dwojga młodych ludzi. Pokazuje, że wierna miłość jest w stanie zdobyć się na wszystko.

Jest jeszcze jeden film świetnie obrazujący poświęcenie człowieka. Jest to genialny film, który w tym tygodniu zagościł na polskich ekranach. Hotel Ruanda opowiada historię Paula Rusesabahina, kierownika hotelu, który dał schronienie uchodźcom, ratując ich od pewnej śmierci. Kiedy reszta świata zamknęła oczy na problemy Rwandy, Paul udowodnił, że jeden dobry człowiek może wpłynąć na losy tamtejszych ludzi i świata.

W świetle wyżej wymienionych argumentów mogę jednogłośnie powiedzieć, iż nie da się ustalić granic ludzkiego poświęcenia. Każdy człowiek jest inny i inaczej reaguje na daną sytuację, z całą jednak pewnością mogę powiedzieć, że największym poświęceniem jest oddanie życia za inną osobę lub jakąś bardzo ważną sprawę.