Charakterystyka Jacka Soplicy.

Jednym z bohaterów „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza jest Jacek Soplica. Szlachcic ten przeżył w swoim życiu przełom moralny. Jego historię możemy podzielić na dwa etapy.

Pierwszy z nich to okres młodości. Soplica wówczas to młody, przystojny szlachcic. Zwinny i energiczny młodzieniec nosi długie wąsy, przez co przezywano go Wąsalem. Ma wielkie powodzenie u kobiet. Szanowany wśród szlachty szybko zdobywa popularność i podbija serca szlachcianek. Bogaci panowie lubią go za humor i dowcip, którymi rozwesela i urozmaica liczne biesiady. Szlachta zaściankowa czuje przed nim respekt.

Szybki i dobrze władający bronią młodzian bierze udział w polowaniach.

Znany jako kłótnik, awanturnik i paliwoda nie próbuje zmienić swego usposobienia. Gdy zakochuje się w Ewie, nie prosi o jej rękę Stolnika. Jego duma i pycha nie pozwalają mu na to. Uważa, że Horeszko sam powinien zaproponować mu małżeństwo z córką.


Bezmyślny szlachcic – odsunięty od łask magnata – postanawia ożenić się z wieśniaczką. Nie przewiduje skutków, jakie poniesie za sobą ta nieprzemyślana decyzja. Jednak to nie pozwoliło mu zapomnieć o ukochanej. Zły, opryskliwy, prawie szalony nie myśli o niczym innym tylko o zemście na Stolniku. Skutkiem swojej słabej woli popada w pijaństwo. Z popularnego szlachcica zamienia się w człowieka, z którego śmieją się nawet dzieci.

Wiedziony żądzą zemsty krąży wokół zamku Horeszki. Czuje się przez niego oszukany, poniżony. Szuka okazji do „wyrównania rachunków”. Hańbi swoje nazwisko, zabijając Stolnika z ukrycia. Przyjmuje od Moskali majątek człowieka, którego zabił. Dopiero później próbuje naprawić swoje błędy.

W tym momencie rozpoczyna się drugi etap życia Jacka. Po dokonaniu zbrodni uświadamia sobie jej ohydę. Pragnie poprawić błędy młodości. Obeznany z rzemiosłem wojennym bierze udział w wielu bitwach. Chcąc zwalczyć w sobie złe cechy charakteru: dumę, pychę, rozrzutność i kłótliwość, wstępuje do zakonu.

Przybiera skromne nazwisko Robak. Staje się pokornym, cichym, małomównym, kochającym bliźnich księdzem. Wdziewa związany sznurem habit zakonny. Postanawia prowadzić emisariuszowską działalność na Litwie. Jako emisariusz uczy szlachtę patriotyzmu. Zdecydowany jest zorganizować powstanie. Wierzy Napoleonowi, że ten wielki wódz przyłączy jego ojczyznę do Polski.

W czasie bitwy zajazdowej – czyli o zamek – w Soplicowie jeszcze raz udowadnia znajomość sztuki wojennej. Będąc księdzem, nie może walczyć, ale daje dobre rady szlachcie polskiej. Pokazuje, że życie jakie prowadzi zmieniło go. Ratując od śmierci Klucznika i Hrabiego – ostatniego z Horeszków, przekonuje nas o tym, że nie żywi już niechęci do rodu Stolnika.

Możemy stwierdzić, że Jacek Soplica był odważny nie tylko w czasie bitwy, ale posiadał odwagę cywilną. Przykładem tego jest publiczna spowiedź. Wyznaje ze skruchą wszystkie swoje grzechy. Prosi o przebaczenie, co nie byłoby możliwe w czasie jego młodości.

Uważam, że Jacek Soplica zasłużył na rehabilitację. Z człowieka dumnego i chełpliwego przeistoczył się w pełnego pokory i zdolnego do poświęceń księdza. Potrafił zmienić styl życia i charakter. Po morderstwie dokonanym na Stolniku próbuje naprawić swoje grzechy, walcząc za ojczyznę i działając na rzecz Litwy.

Wydaje mi się, że słusznie został odznaczony orderem Legii Honorowej.