Pobyt na górze Linddego - list Stasia do ojca

Góra Lindego, 1890.10.15

Kochany tato!

W pierwszych słowach mego listu chcę powiedzieć, jak bardzo mi Ciebie brakuje. Uświadomiłem sobie jak jesteś mi potrzebny iże Cię bardzo kocham. Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie przygody spotykają nas każdego dnia. Opiekuje się Nel, jak najlepiej potrafię. Nawet nie wiem, za co ja Ją tak bardzo kocham, taką "małą muchę".

Od kiedy nas porwali, co noc marzę o tym, żeby w końcu Cię zobaczyć. Nie martwcie się o Nel - wszystko znosi bardzo dzielnie. Były chwile, kiedy myślałem, że to koniec ze mną, jak i z Nel. Bardzo bałem się o nią, kiedy zachorowała na febrę, jednak mała miała szczęście. Uratował ją Szwajcar, który dał nam chininy. Niestety, został poważnie ranny i po niedługim czasie zmarł. Widziałem wtedy, w jej oczach, że już nie widzi dla siebie nadziei... ja też wątpiłem.... Jednak kiedy zobaczyła, że zdobyłem dla niej lekarstwo, zapłoną w jej oczach płomyk nadziei...

Niestety... Tato... Musiałem to zrobić... Zabiłem Beduinów, którzy nas porwali. Wiem, zrobiłem źle, zgrzeszyłem, ale to dla Nel. Gdybym tego nie zrobił, umarłaby. Jestem Polakiem i czuje się fatalnie ze świadomością ze zabiłem człowieka... Niech Bóg mi wybaczy.

Teraz jesteśmy na górze "Lindego". Nazywa się tak, bo wskazał nam ją Szwajcar, o którym wspomniałem wcześniej, On uratował Nel i mnie. Moja mała "laleczka" czuje się już lepie. Prosiła żebym napisał w tym liście, "że ona bardzo kocha swojego Tatusia i że wierzy, że go jeszcze zobaczy..."

Po tym, co przeżyliśmy i wierzę, że jeszcze Cię zobaczę. Tylko Bóg może zdecydować inaczej... Zdaję sobie sprawę, że jest małe prawdopodobieństwo, że przeczytasz ten list, ale będę modlił się o to do Boga...

Na koniec napiszę jeszcze raz o tym jak bardzo Cię kocham. Razem z Nel wierzymy, że nic nam nie przeszkodzi na drodze do domu...

Staś i Nel

P.S. Nie martwcie się o nas...