Cechy dramatu antycznego

Początek tragedii greckiej sięga misteriów dionizyjskich, podczas których uczestnicy śpiewali pieśni obrzędowe ku czci Dionizosa. W pierwotnej swej postaci spektaklowa część obchodów dionizyjskich związana była z występami chórów, którym przewodził Koryfeusz, chór wykonywał pieśni zwane dytyrambami. Dalszym krokiem w kierunku wykształcenia się tragedii jako utworu scenicznego było wprowadzenie mówiącego aktora. Tę zasługę przypisuje się poecie Tespisowi.

W tragedii antycznej nie ma podziału na akty i sceny:
- prologos - zapowiedź
- parodos - wstępna pieśń chóru
- epejsodiony - sceny dialogowe
- stasimony - wystąpienia chóru
- kommos - lament bohatera
- eksodos - ostatnia pieśń chóru
- epilog - część ostatnia dramatu

Cechy tragedii antycznej:
- podział na tragedię i komedię
- zasada trzech jedności: czas - 24 h, miejsce: przed pałacem w Tebach, akcja: kłótnia Kreona i Antygony
- istnienie chóru
- ograniczona liczba aktorów na scenie- 3
- aktorzy byli mężczyznami
- tragizm postaci
- konflikt tragiczny- zderzenie się dwóch przeciwnych swiatopogladow - tragiczne zakończenie
- emocje i wzruszenia po przeczytaniu lub obejrzeniu

Katharsis: w poetyce Arystotelesa termin określania estetyczno - emocjonalnego funkcji tragedii, polegającej na wyzwoleniu się widza z uczucia strachu i litości poprzez intensywne ich przeżycie.

Stan oczyszczenia, wyładowania się, wyżycia się, który ma nastąpić pod wpływem oglądalnego przedstawienia, w dzisiejszych czasach można to osiągnąć poprzez pójście do kina, teatru.

W dramacie antycznym pojawia się wieszcz - pośrednik ludzi z Bogiem.