Czy Syzyf wpychający głaz na górę w Hadesie może być dla współczesnego człowieka wzorem do naśladowania?

Czy Syzyf jako postać przebiegła może być w dzisiejszych czasach wzorem do naśladowania? W swojej rozprawce postaram się przedstawić argumenty, które pomogą odpowiedzieć na postawione pytanie.
Syzyf władał Koryntem. Od początku był ulubieńcem bogów, którzy zapraszali go na uczty olimpijskie i zezwalali na popijanie nektarem ambrozji, odświeżającej jego ciało. Król miał jednak zgubną przywarę-plotkował i nie umiał zatrzymać boskich sekretów dla siebie, przez co wprawił bogów w gniew. Dzeus ukarał go surowo za plotkarstwo, jednak moim zdaniem do tego przyczyniła się w znacznej mierze jego inteligencja. Syzyf chciał przechytrzyć bogów, a oni tego nie lubią. Z tego też powodu został skazany na wieczne wtaczanie kamienia na stroma górę, który bezustannie spadał na sam dół.
Syzyf to postać sprytna i myśląca. Jest wcieleniem przebiegłości i chytrości. Dowiódł tego, gdy Dzeus wysłał boga śmierci Tanatosa, aby ten zabrał króla Koryntu do Hadesu. Podstępny Syzyf uwięził Tanatosa w piwnicach i dzięki temu uniknął śmierci dwukrotnie.
Król wykorzystuje również naiwność bogów. Zostaje zabrany do Hadesu ale do świata żywych, aby rzekomo ukarać swoją żonę. Po powrocie na Ziemię żyje spokojnie i nie zwraca na siebie uwagi.
Najważniejszym jednak jego atrybutem jest to, iż Syzyf to uosobienie uporczywości, siły i nieustannego dążenia do celu. Zostaje skazany na wieczne wtaczanie na wysoką górę głazu. Nieszczęśnik zaczyna za każdym razem pracę na nowo. Jest ona bezskuteczna, ale czy sprawia mu cierpienie i poczucie bezsilności nad własnym losem? Według mnie praca ta uświadamia mu jego siłę i przypomina mu, że to on sam jest panem swego losu, a nie bogowie.
Podsumowując, stwierdzam, iż Syzyf może, lecz nie musi być wzorem do naśladowania. Niektóre z cech charakteryzujących Syzyfa w dzisiejszych czasach są przydatne, ponieważ nie zawsze uczciwość, prawdomówność popłaca. Syzyf zostaje ukarany ciężką pracą z góry skazaną na bezskuteczność i niepowodzenie. Jest jednak symbolem uporu i wytrwałości. Ludzie we współczesnym świecie powinni być wytrwałymi, sprytnymi a nawet czasami podstępnymi i przebiegłymi istotami. Moim zdaniem szczególną uwagę powinniśmy zwrócić na to, że Syzyf z każdym zejście po kamień był coraz silniejszy. Silniejszy nie w sensie fizycznym lecz duchowym, bo nie ważne jest czy inni uznają to za karę czy bezsensowna pracę. Ważne jest, że on wiedział, iż ta „kara” została wymierzona za udaną próbę przechytrzenia bogów i z każdą nieudaną próbą wniesienia głazu na szczyt, upewniał się o tym coraz bardziej.