Analiza i interpretacja I sonetu odeskiego (Do Laury) Adama Mickiewicza

„Sonety” Adama Mickiewicza rozpoczynają się cytatem z Petrarki: „Kiedy byłem po części innym człowiekiem, niż jestem”. Autor być może tak jak Petrarka w swoich sonetach, chciał podkreślić, że są one „tworem lat młodzieńczych”. Chce także powiedzieć, że nastąpiła w nim inna przemiana: duchowa. Sonety odesskie są obrazem dojrzewania ich autora. Sonet I jest początkiem tej drogi, czyli pokazuje nam wyidealizowaną nie tyle miłość, co miłostkę.
Sonet I zatytułowany „Do Laury” jest apostrofa podmiotu lirycznego do dziewczyny o imieniu Laura. Utwór jest pewnego rodzaju prośba o to, aby dziewczyna miała odwagę przyznać są, czy coś do niego czuje. Podmiot liryczny chce, aby była z nim szczera, niczego przed nim nie ukrywała.
W czasie ich prawdopodobnie pierwszego spotkania zarumieniła się i dlatego została porównana do róży. Była piękną i delikatną kobietą, stad też zapewne wzięło się to porównanie. Można powiedzieć, że zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia.
Podmiot liryczny daje nam do zrozumienia, ze dziewczyna jest znana aniołom, może sama jest aniołem. Posiada piękny głos i śpiewa cudowne piosenki, które są stanie poruszyć wnętrze człowieka. Piosenki działają jak zbawienie dla duszy, ukojenie, są wspaniałe.
Podmiot liryczny jest romantykiem. Nie interesują go prawa ziemskie, układy, buntuje się wobec świata, nie przejmuje się opiniami innych ludzi. Dla niego pewne, istotne są tylko uczucia. Gardzi ludźmi, ich układami i normami społecznymi. To właśnie bunt jednostki wobec świata był jednym z postulatów romantyków, co pozwala nam sądzić, ze sam bohater był romantykiem.
Miłość pokazana w utworze jest jednak miłością nieszczęśliwą. Laura ma prawdopodobnie narzeczonego, dlatego bohater musi się ukrywać ze swoim uczuciem. Wierzy, że liczy się tylko to, co łączy Bóg, a nie człowiek. Nie widzi już nadziei na ten związek na ziemi. Pozostaje mu tylko wierzyć, że Bóg ich sobie przeznaczył.
Jest to typowy romantyczny obraz miłości: bez cienia fizyczności, liczą się tylko uczucia. Nie ważny jest otaczający świat, ważna jest tylko miłość sama w sobie (nawet, jeśli jest niemożliwa w realizacji).