„Szczęście nie jest dziełem przypadku, ani darem bogów, szczęście to coś, co każdy z nas musi sobie wypracować dla siebie samego” rozważ słowa E. Frommana w kontekście losów Edypa.

Starożytni Grecy uważali, że ich losy są zależne od bogów, że nic co się w życiu dzieje nie jest dziełem przypadku, a przed przeznaczeniem nie ma ucieczki. Nieważne jak się człowiek stara, to, co ma się stać to i tak się prędzej czy później się stanie.
Ludzie mimo to starali się jakoś oszukać przeznaczenie, jednak ono zawsze do nich powracało. Nie było sposobu żeby się go pozbyć.
Gdy wyrocznia przepowiedziała, że jakieś dziecko przyczyni się do śmierci swoich rodziców, lub uczyni coś równie złego, wtedy Ci postanawiali się go pozbyć. Dziecko, najczęściej cudem ocalałe i tak dopełniało swojego przeznaczenia, często czyniąc to zupełnie nieświadomie.
Tak na przykład było w przypadku Edypa, którego rodzice, gdy dowiedzieli się, że ma on zabić swojego ojca i ożenić się z matką, oddali syna słudze, by ten po przebiciu mu stóp, wyniósł go z pałacu i wyrzucił gdzieś. Jednak sługa ten ulitował się nad nim i Edyp trafił na dwór króla i królowej Koryntu, tam wychowywał się nie wiedząc, kim tak naprawdę są jego rodzice.
Gdy dorósł dowiedział się o swoim przeznaczeniu i aby przed nim uciec, wyruszył do Teb. Już po drodze przepowiednia się spełniła, ponieważ zabił swojego ojca. Dotarłszy do Teb i pokonawszy Sfinks, ożenił się z własną matką i tym sposobem nie wiedząc o tym spełnił przepowiednię.
Nie tylko Edyp próbował uciec od przeznaczenia, tak się działo również z samym Kronosem, który przy pomocy swojej matki zrzucił z tronu Uranosa- swojego ojca. Ten przepowiedział mu, że to samo stanie się z nim. Kronos w obawie o stratę tronu, połykał wszystkie dzieci, które spłodziła mu jego żona Reja. Jednak ona była sprytniejsza i gdy urodziło się ostatnie z dzieci Reja dała Kronosowi kamień zawinięty w pieluszki zamiast dziecka. Zeus, bo to on był uratowanym dzieckiem, po oddaniu pod opiekę nimf, szybko dorósł i tak jak przepowiedział Uranos, pozbawił Kronosa tronu.
Również w naszych czasach ludzie nie zawsze są szczęśliwi, choć starają się być i „pracują” na swoje szczęście. Teraz ludzie tłumaczą to różnie, w zależności od wiary. Jedni mówią, że tak widocznie miało być, inni, że to kara za grzechy, a jeszcze inni zadają sobie pytanie, dlaczego to akurat oni nie mają szczęścia w życiu. Jednak większość z nas, niezależnie od tego, w co wierzy, stara się być szczęśliwym, przeżyć życie bezboleśnie. Nie zawsze nam się to udaje, często spotykają nas choroby czy nieszczęśliwe wypadki. Niektórzy podnoszą się i idą dalej, inni rezygnują, zaprzestają starań i całkowicie poddają się losowi.
Jak widać, nie ważne jest, że ludzie starają się być szczęśliwi, ponieważ i tak nie uciekną nawet przed najgorszym przeznaczeniem. Szczęście jest dziełem przypadku i mamy je lub nie. Tego nie da się zmienić, choćby człowiek bardzo się starał. To, co jest nam przeznaczone musi się stać.
Moim zdaniem, mimo tego że z losem nie da się wygrać to jednak powinniśmy się strać szukać naszego szczęścia i znajdować je w najdrobniejszych sprawach naszego życia.
Cieszmy się każdym dniem, bo niewiadomo co jeszcze szykuje nam los, z jakim przeznaczeniem przyjdzie nam się zmierzyć.