Kameduli

Historia Zakonu Kamedułów rozpoczęła się we Włoszech. Założycielem zakonu był św. Romuald który urodził się w rodzinie książęcej, w Rawennie pierwszej połowy X wieku. Do dwudziestego roku życia, zgodnie z panującymi wówczas zwyczajami, spędzał czas na polowaniach i zabawach. Przełomowym wydarzeniem w jego życiu była śmierć wuja, który zginął w pojedynku z Sergiuszem - ojcem Romualda. Dotknięty wyrzutami sumienia, młody Raweńczyk zdecydował się na życie w benedyktyńskim opactwie w Classe. Po trzech latach, postanowił on opuścić klasztor, aby prowadzić życie bardziej surowe i samotne. Oddał się więc pod opiekę świątobliwego pustelnika Maryna, żyjącego w puszczy nieopodal opactwa. Wkrótce Romuald sam stał się ojcem duchowym wielu uczniów, gromadzących się wokół niego i szukających jego przewodnictwa. Rozpoczął też wkrótce liczne podróże, aby zakładać coraz to nowe pustelnie dla wciąż rosnącej liczby uczniów. Najważniejszą z nich, był klasztor-pustelnia w Cameldoli, założony przez Romualda pod koniec jego życia, od którego też pochodzi nazwa nowej wspólnoty zakonnej w Kościele. Założyciel, wycieńczony surowymi postami i ciężką pracą, zmarł 19 czerwca 1027 roku. W XV wieku błogosławiony Paweł Justiniani odnowił charyzmat pustelniczy w zakonie św. Romualda, dając początek Kongregacji Pustelników Góry Koronnej (1524 r.).

De facto wszystko, co się dzieje za murem klasztornym, jest tak zorganizowane, aby to, co robi mnich-eremita, odbywało się na chwałę Bożą. Całemu programowi dnia, opartemu na wielowiekowej tradycji, przyświeca wspomniane benedyktyńskie motto: "Módl się i pracuj". Jest to szczególny rodzaj ascezy kamedulskiej, którą mnisi przyrównują do przysłowiowej gleby, która, długo obrabiana, ma wydać owoce duchowe.

Zakon Kamedułów jest zakonem o charakterze ściśle kontemplacyjnym. Całe życie zakonników upływa za murami klasztorów położonych z dala od osiedli ludzkich. Zgodnie z Regułą, mnisi nie odwiedzają nawet własnych rodzin. Dla zachowania atmosfery spokoju i modlitwy, rezygnują z dobrodziejstw współczesnej techniki, takich jak radio, telewizja, itp. Taka forma izolacji sprzyja realizacji charyzmatu. Zakonnicy mogą jednak korzystać z biblioteki stale uzupełnianej o nowe pozycje. Ojcowie mieszkają w osobnych domkach pustelniczych z małymi ogródkami i tylko kilka razy w roku mnisi spotykają się przy wspólnym stole. Innym poza tymi spotkaniami, elementem budowania wspólnoty zakonnej jest organizowanie całodziennych wyjazdów poza mury klasztoru. Kuchnia jest wspólna, gdzie kilku braci przygotowuje posiłki, roznoszone później do cel. Nigdy nie jada się mięsa, główne pożywienie stanowią jarzyny, ryby i owoce. Posiłki są proste i skromne, ale pożywne i kaloryczne. Zakonnicy wstają wcześnie (ok. godz. 3.30), aby już o godzinie 3.45 zgromadzić się w kościele na wspólną modlitwę brewiarzową - Godzinę Czytań. Później następuje czytanie duchowe (tzw. lectio divina), następnie kolejna część brewiarza - Jutrznia i Msza Święta koncelebrowana. Po krótkim dziękczynieniu i modlitwie przedpołudniowej następuje wspólny Różaniec. Po śniadaniu ok. godz. 7.30, czas na pracę fizyczną w godzinach od 8.15 do 11.30, następnie o 11.45 wspólna modlitwa południowa w kościele, Anioł Pański o godz. 12, obiad i czas wolny. O godzinie 14 modlitwa popołudniowa i dalszy ciąg pracy do godz. 16. Kolacja jest około godz. 17. Po kolejnym godzinnym rozmyślaniu modlitwy wieczorne - Nieszpory. Modlitwy kończą się o godzinie 19.30, każdy wraca do swej celi i około 20.30 - 21.00 zakonnicy kładą się spać, by rano wcześnie wstać. Ze względu na kuchnię, ogród, sad i stajnię, w klasztorze jest do wykonania dużo pracy fizycznej. Wykonuje się ją w milczeniu, w świadomością służby współbraciom, Kościołowi i światu. Życie kameduły jest trudne i surowe, nie każdy potrafi mu sprostać. Wymaga ono autentycznego powołania i rezygnacji ze swoich planów czy ambicji (nawet skierowanie się ku kapłaństwu pozostawione jest decyzji przełożonych). Potrzeba silnego zdrowia i dużej odporności psychicznej, aby móc znieść samotność, milczenie, swoistą monotonię i szarą codzienność takiego życia. Kandydaci na zakonników przyjmowani są od 20-go roku życia na półroczny okres kandydatury - postulatu. Po przyjęciu habitu trwa dwuletni okres nowicjatu, następnie składa się śluby czasowe, aby po trzech latach przyjąć śluby wieczyste. Życie pustelnicze ma sens jedynie w połączeniu z ofiarą, modlitwą, pokutą i zadośćuczynieniem Bogu za grzechy świata. Nie może być ucieczką od niego czy od trudności życiowych. Kameduła modli się za tych, którzy się nie modlą.