Wiek XX – cywilizacja śmierci

W roku 1900 ludzie przywitali nowe stulecie. Dla narodu polskiego był on rokiem zwiastującym kolejne lata zniewolenia, obcej ingerencji w wewnętrzne sprawy i systematycznego wyniszczania Polaków. Dla innych nacji był początkiem dekad kłótni, walki i udowadniania sobie i innym własnej potęgi kosztem ludzkiego życia. W każdym razie był to początek wieku, który przyniósł ze sobą nowe sposoby zabijania człowieka i jego zniewolenia.

Pierwsza wojna światowa zaczęła się w roku 1914. Była ona spowodowana dążeniami – takich państw jak Rosja, Niemcy, Anglia i Austro-Węgry – do wybicia się na hegemona w Europie oraz podporządkowania sobie innych państw w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Mimo bardzo napiętych stosunków, już od początku stulecia, decydującym dniem był 28 VI 1914 kiedy członek serbskiej organizacji "Młoda Bośnia" Gawriło Princip zabił austriackiego arcyksięcia Ferdynanda co spowodowało wybuch pierwszej wojny światowej. Dla potrzeb tego konfliktu wynaleziono nowe machiny wojenne takie jak czołgi, samoloty i łodzie podwodne. Podczas wojny zginęło ponad 10 milionów ludzi, drugie tyle zmarło z powodu głodu i szerzących się epidemii, a około 20 milionów zostało rannych. Jeszcze przed ostatecznym końcem wojny doszło w Rosji do rewolucji październikowej. Bolszewicy, którymi dowodził Włodzimierz Lenin odpowiedzialni za nią obalili monarchię i siłą wprowadzili później komunizm włączając dodatkowo inne mniejsze państwa w nowo powstały Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich nad, którym schedę po Leninie ostatecznie objął Józef Stalin. W celu dojścia do władzy i wprowadzenie swojej dyktatury obierał przyjaciół, których następnie mordował gdy stawali się już dość niewygodni. Po zakończeniu wszystkich konfliktów zbrojnych w państwach, które czuły się pokrzywdzone reparacjami po przegranej wojnie lub nienagrodzone po jej wygraniu, rosło niezadowolenie i kryzys gospodarczy. Tworzyło to idealną podwalinę dla nowych ideologii opartych na rasizmie, ksenofobii, szowinizmie i nacjonalizmie. We Włoszech powstała Narodowa Partia Faszystowska dowodzona przez Benito Mussoliniego, który przeprowadził zamach stanu, wyeliminował opozycję (zabił i zniewolił głównie działaczy socjalistycznych), przyjął tytuł "Duce" (wódz), wprowadził dyktaturę dzięki czemu Włochy stały się państwem autorytarnym. Do swoich "dokonań" zaliczają aneksję Albanii, podporządkowanie sobie Etiopii i pomoc wojskom generała Franco w przejęciu władzy w Hiszpanii. W Niemczech – na wzór Mussoliniego – do władzy chciał dojść Adolf Hitler, który stał na czele Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej. Po niepowodzeniu puczu monachijskiego został osadzony w więzieniu gdzie napisał "Mein Kampf", książkę opartą na antysemityzmie i wyższości narodu niemieckiego. Po wyjściu z więzienia Hitler i NSDAP zaczęli na popularności, którą potęgował postępujący kryzys gospodarczy w Niemczech. Rozwinięto przemysł zbrojeniowy, zamykano gazety, prześladowano innych działaczy politycznych oraz ludzi pochodzenia żydowskiego. W 1933 został wybrany na kanclerza, a rok później na prezydenta. w tym samym roku rozkazał przeprowadzić "noc długich noży", której celem było dokonanie czystek wewnętrznych NSDAP, głównie na czołowych działaczach SA (m.in. Ernsta Rohma). Wprowadzono "Ustawy Norymberskie", które dyskryminowały ekonomicznie i politycznie Żydów. W 1938 roku została przeprowadzona "noc kryształowa" podczas, której oddziały niemieckie dokonały krwawego pogromu ludności żydowskiej. Następnego roku 1 września Niemcy zaatakowały Polskę i rozpoczęli w ten sposób drugą wojnę światową. Podczas tego konfliktu Hitlerowcy wybudowali na terenach dzisiejszej Polski obozy śmierci, do których sprowadzani byli głównie Żydzi, Polacy i Cyganie. Wielu wykorzystywano do morderczej pracy skazując ich na śmierć z powodu wycieńczenia, innych mordowano w komorach gazowych natychmiast po dostarczeniu do obozów. W obozowej rzeczywistości na porządku dziennym były tortury, bicia, okrutne eksperymenty medyczne przeprowadzane przez Anioła Śmierci – osławionego doktora Mangele. Tymi, którzy w obozach wycierpieli szczególnie byli Żydzi, a holokaust ludności pochodzenia żydowskiego to zjawisko bez precedensu w historii Europy. Po stronie radzieckiej budowano łagry – obozy pracy, które miały za zadanie wykończenie fizyczne i psychiczne ludzi i jeńców wojennych żyjących w potwornych warunkach. Konkluzją dla braku poszanowania ludzkiego życia w czasie drugiej wojny światowej było zrzucenie bomby atomowej przez amerykanów na Hiroszimę i Nagasaki w 1945 roku. Przez największy w historii konflikt zbrojny jakim była druga wojna światowa życie straciło około 50 milionów żołnierzy i ludności cywilnej oraz około 7 milionów Żydów.

W latach 50- wybuchła wojna koreańska. Korea po wyzwoleniu z jarzma japońskiej niewoli została podzielona na część północną (komunistyczna – pod wpływami ZSRR) i południową (demokratyczną – pod wpływami USA) między którymi powstał 3-letni konflikt. Skutkiem tej wojny było podzielenie Korei już na stałe. Zginęło w niej niecałe 3 miliony ludzi (Koreańczycy, Chińczycy i żołnierze amerykańscy).
W Ameryce Południowej w Chile w latach 70- zrodziło się nowe państwo totalitarne. Z konfliktu pomiędzy partią konserwatystów, a partią komunistyczną skorzystał Augusto Pinochet. Mimo, że partia komunistyczna pokonała przeciwników, to doprowadziła kraj na krawędź bankructwa. Przyszły dyktator wykorzystał to i przy pomocy wojska mocno stłamsił ludzi niepokornych i sprzeciwiających się jego polityce w bardzo krwawy sposób. Rządził w swoim kraju twardą ręką nieprzerwanie do 1990 roku.

Przełom między ostatnią a przedostatnią dekadą XX-wieku przyniósł krajom Europy Środkowo-Wschodniej oswobodzenie z komunistycznego reżimu. Odkryte zostało wiele zbrodni jakich dokonał i ukrywał Związek Radziecki (m.in. zbrodnia katyńska, w której zginęło około 15 tysięcy polskich oficerów, której dokonania wypierali się Rosjanie; po "oswobodzeniu" kresów wschodnich dokonano masowych deportacji do łagrów głównie polskiej inteligencji i przeciwników komunistycznych; morderstwo rodziny carskiej; nieumiejętne radzenie sobie z wybuchem w Czarnobylu oraz nie informowaniem ludzi o jego skutkach). Wraz z upadkiem muru berlińskiego doszło do ogromnej liberalizacji na świecie. Zaczęto przeprowadzać i legalizować aborcję i eutanazję czego owoce możemy dziś oglądać w Holandii.

Wiek XX przyniósł więcej cierpienia ludziom niż jakikolwiek inny okres w historii. Pokazał jak wielką krzywdę potrafi wyrządzić człowiek drugiemu człowiekowi, jak go zniewolić i jak upokorzyć. Reasumując, dwudzieste stulecie z całą pewnością, może zostać nazwane "cywilizacją śmierci".