Choroby cywilizacyjne

Referat ten będzie zawierać informacje o chorobach cywilizacyjnych ich objawach sposobie ich leczenia oraz miejsca występowania tych chorób. Referat będzie przekazywał też informacje o tych chorobach ich opis.

Choroby cywilizacyjne występują przeważnie w krajach o wysokim procencie zurbanizowania
oraz w tych krajach, które nie stosują profilaktyki przed tymi chorobami. Najczęściej w dużych aglomeracjach miejskich. Jest tak ponieważ w miastach pracuje się przeważnie w trybie siedzącym, je się szybko i niezdrowo. Oddycha się też zanieczyszczonym powietrzem. Wiele chorób wywołuje też stres. Poniżej przedstawiamy opisy kilku chorób.
ALERGIA


Środowisko zewnętrzne działając na ustrój wywołuje w nim pewne charakterystyczne reakcje, zwane odczynami. Na każdy czynnik ustrój reaguje w swoisty sposób– natężenie odczynu jest w pewnej mierze proporcjonalne do siły działania danego czynnika i jego ,,szkodliwości”. Tak np. polanie wodą dłoni zwykle nie wywołuje większej reakcji ze strony skóry , polanie kwasem, który wywołuje działanie żrące, powoduje. Odczyn ten jest odczynem wyrównawczym (adaptacyjnym) – umożliwia usunięcie czynnika szkodliwego i naprawienie szkód. Tego rodzaju odczynowość nosi nazwę odczynowości normergicznej. Jeżeli natomiast ustrój zaczyna reagować gwałtownym odczynem zapalnym na nieszkodliwe z zasady mleko, lub silnym skurczem oskrzeli – takim samym jaki występuje pod wpływem szkodliwych gazów bojowych – na pyłki rosnących traw, mówimy wówczas odczynowości nienormalnej, patologicznej, czyli o patergii lub częściej alergii. Najczęściej wyraża się to nadmiernie silnym odczynie niewspółmiernym z siłą bodźca i jego szkodliwością.
Zatem alergią nazywa się stan, w którym ustrój reaguje w sposób odmienny, niekiedy dziwaczny, na różne czynniki, z którymi się styka.
Alergia wytwarza się w ustroju stopniowo, pod wpływem kilkakrotnego zetknięcia się z określonymi bodźcami. Mówimy że ustrój uczula się na dany czynnik. Z chwilą kiedy wytworzy się uczulenie każde następne zetknięcie się ustroju wywołuje charakterystyczną reakcje, zwaną odczynem alergicznym. Istnieje pewna analogia między alergią i odpornością (swoistą nabytą). W odporności mamy również reagowanie ustroju uodpornionego na zarazek : organizm który poprzednio ,,nie spostrzegał groźnego wroga” i nie umiał go zwalczać, po uodpornieniu momentalnie w chwili wtargnięcia do ustroju jest zdolny do właściwej i skutecznej obrony, prowadzącej do zlikwidowania zakażenia. W alergii natomiast ustrój znajduje się w stanie ,,manii prześladowczej”, upatruje wroga w takich niewinnych czynnikach jak jaja, mleko, poziomki i broni się przed nimi gwałtownymi odczynami, które przynoszą mu oczywiście tylko szkodę, podczas gdy jakiś czynnik byłby dla niego albo zupełnie nieszkodliwie, albo szkodliwość byłaby niż gwałtownego odczynu.


MIAŻDŻYCA TĘTNIC


Miażdżyca tętnic jest chorobą zwyradniającą. Jest to złożony proces chorobowy w którym występują jednocześnie zmiany wsteczne i proces regeneracyjno -kompensacyjny, polegający na odkładaniu się lipidów w błonie wewnętrznej dużych tętnic z następowym zwapnieniem powstałych w tych miejscach ognisk martwiczych. Miejsce odkładania się lipidów w ścianie tętnic zależy w dużej mierze od rodzaju tętnicy. Typowe ognisko miażdżycy przedstawia się jako wyniosłość różnej wielkości i kształtu o zabarwieniu żółtawym ostro odcinająca się od otoczenia. W wyniku tego procesu zwyrodnieniowego rozwija się w ścianie tętnicy w ogniskach odkładania się lipidów tkanka łączna która powoduje stwardnienie tętnicy. Rozwojowi stwardnienia tętnicy sprzyja również fakt odkładania się w niej soli wapnia. Powyższe zmiany występują głównie w tętnicach małej i średniej wielkości powodując znaczne zwężenie ich światła aż do zupełnego ich zamknięcia w przypadku dołączenia się sprawy zakrzepowej. W małych tętniczkach zmiany miażdżycowe polegają na rozroście tkanki łącznej i rozwarstwieniu włókien sprężystych ulegających następnie zwyrodnieniu szklistemu. Właściwy czynnik etiologiczny powstawania miażdżycy tętnic nie jest ustalony. Jednak ważną rolę odgrywają wiek, ciężka praca, palenie tytoniu, sposób odżywiania itp. Zmiany miażdżycowe pojawiają się u ludzi najczęściej w tętnicy głównej, tętnicy mózgu, tętnicy wieńcowej serca, tętnicy nerek i trzewi. W miarę narastania procesu chorobowego następuje stwardnienie tętnic obwodowych, które mogą być w czasie badania wyczuwalne. W miarę rozwoju choroby pojawiają się stopniowo dolegliwości ze strony tych narządów, w których proces chorobowy jest silniej rozwinięty. Są to zawroty głowy, osłabienie pamięci, bóle serca o typie bólów wieńcowych. Zmiany w naczyniach nerkowych przejawiają się gorszą sprawnością nerek, a zmiany tętnic trzewi powodują silne wzdęcia oraz zaburzenia trawienne. Poza leczeniem dietetycznym stosuje się heparynę, hormony tarczycy i jod.




ZAPALENIE TĘTNICY



Może być wywołane przez różne czynniki chorobowe i od tego zależy przebieg choroby. Najczęstszą przyczyną choroby zapalenia tętnic są choroby zakaźne, poza tym czynniki uczuleniowe, reumatyzm i kiła. Ostre zapalenie tętnicy następuje najczęściej w tętnicach kończyn dolnych.
Zwykle występuje nagły ból tętnicy w miejscu zapalenia. Temperatura ciała podnosi się. Ból kończyny nasila się szczególnie w nocy oraz w czasie najmniejszego ruchu tętnica jest wyczuwalna i bolesna.
Leczenie polega na leczeniu przyczynowym i przeciwbólowym. Ważną rzeczą jest zapewnienie prawidłowego ukrwienia kończyny.



WĘDRUJĄCE ZAKRZEPOWE
ZAPALENIE ŻYŁY


Jest chorobą, w której objawy zapalenia żyły występują w różnych odcinkach układu żylnego. Zmiany te dotyczą przeważnie żył powierzchownych. Charakterystyczną cechą schorzenia jest to, że proces chorobowy ustępuje samoistnie lub w następstwie leczenia, po czym pojawia się ponownie na innym odcinku tej samej żyły, lub innej, nieraz odległej od tej, w której proces zapalny aktualnie się toczy lub uprzednio toczył. Choroba ta często towarzyszy chorobą trzustki oraz chorobą nowotworowym. W leczeniu stosuje się podawanie środków przeciwkrzepliwych.




CHOROBY DWUNASTNICY

Dwunastnica styka się z wątrobą, pchęrzykiem żółciowym oraz trzustką. Z tego względu zchorzenia tych narządów mogą być przyczyną zmian chorobowych w dwunastnicy, w której może wystąpić stan zapalny (niedożytowy) oraz zmiany anatomiczne pod postacią zwężenia, niedrożności lub też zwiotczenia. Do najczęściej spotykanych chorób dwunastnicy jest choroba wrzodowa.



CHOROBA WRZODOWA

Polega na utworzeniu się ranki (wrzodu) w żołądku lub dwunastnicy czemu towarzyszy ból, zgaga i szereg objawów niestrawności. Cechą choroby wrzodowej jest jej okresowość; nasila się ona zawsze w okresie wiosennym i jesiennym. Choroba wrzodowa może nastąpić w każdym wieku, najczęściej jednak zdarza się między 30 a 40 rokiem życia. Częściej chorują mężczyźni. W powstawaniu choroby duże znaczenie mają mechaniczne urazy oraz wstrząsy psychiczne. W mechanizmie powstania owrzodzenia żołądka lub dwunastnicy znaczną rolę odgrywają zaburzenia w unerwieniu śluzówki żołądka i właściwości trawiące soku żołądkowego. Błędy dietetyczne i nieregularne odżywianie również sprzyjają powstawaniu choroby wrzodowej. Czasem choroba wrzodowa może (ale nie musi ) przejść w proces nowotworowy, szczególnie u osób starszych i w przypadkach przewlekłych. Wynika stąd konieczność dokonywania systematycznych i okresowych badań lekarskich; nie należy wpadać wtedy w chorobliwy lęk przed rakiem(kancerofobia), ponieważ nie uniknie się nie spodziewanego zezłośliwienia procesu chorobowego.
W chorobie wrzodowej żołądka bóle pojawiają się na szczycie procesu trawienia, a więc w 1-2 godziny po spożyciu posiłku, a w chorobie wrzodowej dwunastnicy występują tzw. Bóle głodowe tzn. gdy żołądek jest pusty czyli w godzinach snu i przed posiłkiem. Najbardziej charakterystyczne są bóle nadbrzusza, które bywają bardzo silne i promieniują do kręgosłupa. Poza tym uczucie ucisku i pełności po jedzeniu, kwaśne odbijanie, zgaga. Często występuje zaparcie.
W przebiegu choroby wrzodowej wystąpić może krwawienie, a nieraz i obfite krwotoki co prowadzi do niedokrwistości. Nieznaczne nawet krwawienia z wrzodu powodują ciemne zabarwienie stolców(stolce smołowate). W przypadkach obfitych krwotoków chorzy wymiotują krwią. Jeżeli proces chorobowy doprowadzi do częściowego zbliznowacenia wrzodu umiejscowionego w części przyodźwiernikowej, może nastąpić utrudnienie przechodzenia zawartości pokarmowej do dalszych części przewodu pokarmowego. Wywołuje to powarzne zaburzenia w odżywianiu chorego i wymaga leczenia operacyjnego. W przebiegu choroby może dojść do przedziurawienia wrzodu; chory dostaje wówczas gwałtownych buli nadbrzusza szybko rozchodzących się na cały brzuch, który staje się twardy i napięty jak deska. Stan ten wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Choroba ta może przez dłuższy czas przebiegać bezobjawowo i dopiero obfity krwotok z żołądka (następstwem jest uszkodzenie naczyń krwionośnych) jest pierwszym objawem schorzenia. W odróżnieniu od krwotoków płucnych, krew przy krwawieniu z żołądka jest ciemna (wymiociny mają kolor podobny do fusów od kawy). Po kilku godzinach chory oddaje czarny podobny do smoły stolec. Najpewniejszą metodą diagnostyczną jest badanie rentgenowskie, wskazującą przy istnieniu wrzodu typową nisze