Ustawa o podpisie elektronicznym

Ustawa o podpisie elektronicznym zwiększy pewność i bezpieczeństwo obrotu w gospodarce elektronicznej.
Akt ten ma kluczowe znaczenie dla komercyjnych zastosowań Internetu. Ustawa reguluje bowiem prawne uznanie ważności podpisu elektronicznego. innymi słowy - podpis złożony na dokumencie, który wysyłany będzie za pośrednictwem Internetu, będzie tak samo ważny, jak podpis złożony ręcznie.
Ustawa określa zasady świadczenia usług certyfikacyjnych - elektronicznych zaświadczeń zabezpieczających podpis elektroniczny. W tym zakresie inne rozwiązania proponuje projekt rządowy, a inne - poselski. Rządowy projekt ustala, że prawo decydowania o udzielaniu zezwoleń dla firm wystawiających certyfikaty bezpieczeństwa ma MSWiA. W projekcie poselskim akredytacja leżałaby w gestii Ministerstwa Łączności albo Narodowego Banku Polskiego. Przeciwnicy nadzoru MSWiA uważają, że rozwiązanie takie oznacza pewne ograniczenie wolności rynku.
"Akredytacja nie jest obowiązkowa" Bez akredytacji nie można będzie jednak świadczyć usług bankom, organom władzy publicznej i innym instytucjom z sektora publicznego.
Od połowy 1999 roku rządowy zespół pod kierunkiem ministra Wojciecha Katnera przegląda polskie prawo pod kątem wymogów e-gospodarki. Zaproponował konieczne modyfikacje rozwiązań prawnych, uwzględniające też potrzebę harmonizacji prawa polskiego z ustawodawstwem Unii Europejskiej. Zgodnie z zapewnieniami rządu proces dostosowywania polskiego prawa do wyzwań niesionych przez gospodarkę elektroniczną powinien zakończyć się w 2002 roku.
W lipcu 2000 roku Sejm podjął uchwałę, w której zobowiązał rząd do pilnego podjęcia prac legislacyjnych i jak najszybszego przesłania Sejmowi projektów odpowiednich ustaw, regulujących kwestie podpisu elektronicznego i dokumentu elektronicznego.
Ustawę o podpisie elektronicznym ma tylko kilka krajów, między innymi Stany Zjednoczone i Niemcy, a także Czechy, które uchwaliły ją jako pierwsze państwo w Europie Środkowo-Wschodniej.