Optyka

Światło ja każde fale ulega zjawisku dyfrakcji i interferencji. Światło nie rozchodzi się prostoliniowo wówczas, gdy przechodzi przez bardzo wąskie szczeliny. To odstępstwo od prostoliniowego biegu promieni nazywamy ugięciem lub dyfrakcją śwaitła. W wyniku nałożenia się 2 fal świetlnych na ekranie obserwujemy na przemian jasne i ciemne prążki. Jasne prążki powstają w wyniku nałożenia na siebie fal G l D a ciemne gdy nakładają się G z D. Długośc fal świetlnych mieszają się w granicach od 380-780nm. Teoria korpuskularno-falowa przyjmuje dwoisną naturę śwaitła. Pewne zjawiska świetlne teoria ta tłumaczy zakladając, że światło to strumień fotonów, a inne zjawiska tłumaczy, przyjmując, że światło jest falą. Zjawiskiem fotoelektrycznym nazywamy zjawisko wybijania elektronów z powierzchni metalu pod wpływem padającego na niego promieniowania elektromagnetycznego. Zjawisko fotoelektryczne potwierdza słuszność korpuskularnej teorii promieniowania elektromagnetycznego. Aby wystąpiło zjawisko fotoelektryczne na powierzchnię metalu musi padać promieniowanie elektromagnetyczne o dostatecznie krótkiej fali. Graniczna częstotliwość poniżej której zjawisko nie zachodzi zalezy od rodzaju metalu. Padające na powierzchnię metalu promieniowanie można traktować jak strumień cząstek które nazywamy fotonami. Energia każdego fotonu jest wprost proporcjonalna do częstotliwości v promieniowania i wyraża się wzorem E=h*v energia fotonu zostaje zużyta częściowo na wyrwanie elektronu z metalu a częściowo na nadanie elektronowi energii kinetycznej. Aby foton mógł wybić elektron z metalu, musi mieć energię co najmiej równą W(h*v.W) Newton-korpuskularna-światło jest strumieniem maleńkich cząstek zwanych korpuskułami, wylatujących ze źródła i biegnących po liniach prostych. Huygens-fala-światło jest falą rozchodzącą się podobnie jak fale w ciałach sprężystych. Maxwell-f elektromagnetyczna



Jeżeli światło na swej drodze napotyka ciało nieprzezroczyste na ekranie lub innym przedmiocie powstaje cień tego ciala. Gładki wypolerowany przedmiot nazywamy lustrem lub zwierciadłem. Zwierciadłem płaskim nazywamy takie zwierciadło którego powierzchnia jest częścią płaszczyzny. Światło padając na powierzchnię zwierciadła ulega odbiciu. Jeżeli w punkcie w którym promień świetlny pada na powierzchnię zwierciadła, wystawimy prostą n prostopadła do tej powierzchni, to: -kątem padania nazywamy kąt między promieniem padania a prostą n –kątem odbicia nazywamy kąt między promieniem odbitym a prostą n Praw odbic: światło odbija się od wypolerowanej powierzchni ciała zawsze w takim kierunku, że kąt odbiciaB równy jest kątowi padania A czyli B=A Promień padający, promień odbity i prostopadła do powierzchni zwierciadła wystawiona w punkcie padania leży w jednej płaszczyźnie. Przedmioty które nie są źródłami światłami widzimy dlatego, że padające na nie światło zostaje rozproszone i część promieni świetlnych dociera do naszych oczu.. Za pomocą zwierciadła płaskiego otrzymujemy obraz pozorny i symetryczny względem powierzchni zwierciadła. Zwierciadło kuliste stanowi część gładkiej wypolerowanej powierzchni kuli. Rozrużniamy zwierciadła kuliste wklęsłe i wypukłe. Punkt przez który przechodzą po odbiciu od powierzchni zwierciadła kulistego wklęsłego promienie świetlne, padające równolegle do osi głównej zwany jest ogniskiem tego zwierciadła. Odległość ogniska od środka czaszy zwierciadła nazywam ogniskową. Ogniskowa zwierciadła wklęslego równa jestw w przybliżeniu połowie jego promirnia krzywizny f=r/2 Zwierciadło kuliste wypukłe posiada ognisko pozorne . Wiązka promieni równoległych do osi głównej po odbiciu od powierzchni zwierciadla staje się wiązką promieni rozwierznych.