Chrześcijaństwo zachodnie , chrześcijaństwo wschodnie i islam

Konfrontacja od VI w.
W czasie upadku cesarstwa Morze Wewnętrzne stawało się pomostem, jak i terenem walki trzech potęg, które można uważać za spadkobierców kultury grecko-hellenistycznej i łacińskiej cesarstwa rzymskiego. Podzieliły one ten świat między siebie politycznie oraz kulturowo.
Na południowym wschodzie Arabowie opanowali dużą część śródziemnomorskich wybrzeży Azji i Afryki. Potęga islamu starła się wkrótce z cesarstwem bizantyjskim, które było również Kościołem i przez tysiąc lat desperacko usiłowała utrzymać wschodnie tereny Rzymu. Ale w końcu islam musiał stawić czoło Europie. Siła i trwałość tych trzech imperiów były wynikiem sojuszu władzy państwowej z monoteistyczną religią.

Świat Proroka: islam
W VI w. n. e. na Półwyspie Arabskim pojawił się prorok. Głosił on nową religię. W czasach, gdy Mahomet zaczął nauczać, kultura Arabów była wyrazem plemiennej, koczowniczej gospodarki i społeczeństwa, które owocnie współpracowało z miastami portowymi tworzącymi sieć handlową. Arabowie czcili głównie siły nadprzyrodzone, które materializowały się w świętych przedmiotach takich jak Czarny Kamień.
Od 610r. Mahometowi zaczął objawiać się Allah. Jego proroctwa zostały skodyfikowane w Koranie. Od tego czasu wszyscy wiedzieli, że Allah jest potężnym Bogiem, dlatego powinni się modlić 5 razy, pościć w miesiącu ramadan i przynajmniej raz w życiu odbyć pielgrzymkę do Mekki i Medyny, gdzie Mahomet został pochowany. Mahomet uznawał zarówno wiarę żydowską, jak i chrześcijańską za elementy triady, Ahl al-Kitab (Księgi Ludzi),trzech religii monoteistycznych, które są w Starym Testamencie.
Armie muzułmanów podbiły Syrie w 639 r. i Egipt w 642 r.-najważniejsze regiony cesarstwa bizantyjskiego. Zajęły również Afrykę Północną. W 651 r. Kalifowie podbili Persję.
Kultura muzułmańska przetrwała dzięki dwóm głównym czynnikom jednoczącym ją: religii głoszonej przez Mahometa i językowi arabskiemu-językowi świętej księgi.
Cywilizacja muzułmańska stanowiła twórczą kontynuacje grecko-bizantyjskiej kultury Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej.
Na podstawie nieba i Ziemi muzułmańscy uczeni dokonywali odkryć w dziedzinie techniki, tworząc mapy, tabele astronomiczne i instrumenty nawigacyjne. W sztukach stworzyli dzieła wybijające się ponad świat hellenistyczno-bizantyjski, czego dowodzą wspaniałe meczety w Dżenne i Timbuku, w Kordobie, Kairze i Isfahanie a także pałace Grenady i Delhi.
Również w literaturze muzułmanie stworzyli wybitne dzieła. Czerpiąc z bogatej tradycji opowiadania różnej historii koczowniczej przeszłości Arabów i wzbogacając ją motywami i tematami z dawnego folkloru regionów, stworzyli wspaniały wzór „Tysiąca i jednej nocy” oraz Sheherezade -która, aby siebie i swoich przyjaciół uchronić od śmierci, musiała zabawiać okrutnego władcę niekończącym się ciągiem zabawnych i interesujących opowieści.

Królestwo Boże pośród ludzi: chrześcijaństwo prawosławne ~~
W cesarstwie bizantyjskim Kościół i państwo były ściśle powiązane. Cywilizacja bizantyjska była najbliższym spadkobiercą kultury grecko-hellenistycznej, która przez setki lat panowała we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Kościół prawosławny kształtował zarówno politykę, jak i kulturę. Wielki konflikt wybuchł, gdy zakazano kultu świętych obrazów przedstawiających Chrystusa i świętych. Spokój powrócił dopiero po cofnięciu zakazu.
Chrześcijaństwo prawosławne powoli wprowadzano na obszar Rosji, gdzie miało wspaniałe osiągnięcia kulturalne: piękną muzykę w klasztorach i zdobiące kościoły freski.

Odległy zakątek ziemi: chrześcijaństwo rzymskie, katolickie~~
Od VII wieku na Zachodzie ludzie wykształceni pragnęli żeby ich chrześcijańska społeczność, źródło ich norm, wartości i idei, pokrywał się w jak największym stopniu z geograficznym pojęciem Europy. Częściowo przyczyniał się do tego podział na Kościół rzymski, który nazywał siebie katolickim. Chrześcijaństwo i Europa stały się teraz synonimami.



Krucjaty: zachodnie chrześcijaństwo a islam i chrześcijaństwo wschodnie~~
Islam rozprzestrzeniał się wzdłuż północnych wybrzeży Morza Śródziemnego, dzięki czemu zaczął współ wyznaczać historie Europy, co trwa do dziś.
W czasie krucjat islam stał się „głównym obcym” Europy, światem charakteryzującym się cechami, które budziły niepokój Europejczyków. Od 1095 r. przez dwa stulecia regularnie podejmowano krucjaty. Ich celem było, przynajmniej według chrześcijańskiej propagandy, zagwarantowanie chrześcijańskim pielgrzymom dostępu do okupowanych przez świętych miejsc chrześcijaństwa.
Clermont, 26 listopada 1095 r.: papież Urban II wzywa do krucjaty ~~
Jesienią 1095 r. papież Urban II na soborze w Clermont we Francji wygłosił mowę o sytuacji w Ziemi Świętej. Z jego wypowiedzi wynikało że wspólny atak na islam położył kres licznym zatargom i wojnom, które targały europejskim społeczeństwem. Wielu chrześcijan na Zachodzie pod wpływem tych słów poczuło się zmuszonych do „wzięcia krzyża”. Pozostawili swoje domy i rodziny i ruszyli na Wschód, żeby odbić święte miasta chrześcijaństwa, które wkrótce udało się im zdobyć. Dwa stulecia krucjat znacznie nasiliły kontakty między chrześcijańskim Zachodem, cesarstwem bizantyjskim i islamskim Bliskim Wschodem, co było skutkiem stałych podróży między Europą i Outre Mer (Za Morzem). W swej relacji z apelu papieża Urbana II w 1095 r. w Clermont, mającego przekonać sobór o potrzebie krucjaty, wyrażenie wskazuje, w jaki sposób chrześcijanie siebie określali. Nie są barbarzyńcami, lecz prowadzą cywilizowane życie, cieszą się wspólnym językiem kultury, ale jednocześnie oderwani są od kultury i świata.