Stanisław Grochowiak - "Lekcja anatomii Rembrandta".

Stanisław Grochowiak to poeta, którego twórczość zalicza się do turpizmu (przedmiotem literatury nie jest piękno, zaś brzydota, kalectwo, nędza). Utwór jest poetyckim komentarzem do obrazu malarza barokowego z XVII w - Rembranta van Rijna. Na obrazie ukazano sekcje zwłok oraz grupę ludzi zróżnicowanych. Człowiek w kapeluszu to doktor Tulp. Malarz go eksponuje, jest inaczej ubrany. Reszta ludzi to adepci medycyny i zwłoki człowieka. Przyszli lekarze są skupieni, zapatrzeni w trup, ich zaciekawienie jest czystozawodowe, traktują go jak obiekt doświadczalny. Wiesz jest monologiem dokotra Tulpa, zwraca się on do zebranych z ogromną pewnością siebie, wręcz się wywyższa. Nie zostaje wygłoszona żadna mowa pogrzebowa. Trup jest przedmiotem, którego poddaje się wielu operacjom, dzięki którym można poznać tajniki ciała ludzkiego, nie wiemy natomiast nic o jego duszy, nie wiemy, kim jest. Autor mówi o uczuciach, jednak są one uprzedmiotowione, można je zdjąć z człowieka (np. siatka krzywd). Lekarze wychodzą po sekcji zwłok z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, trup pozostaje sam ze swoją tajemnicą. Z obrazu wnioskujemy, że człowiek jest tylko materią, zaś Grochowiak prostestuje przeciw śmierc, odnosi się do sekcji zwłok - uważa, że to zero poszanowania dla ciała ludzkiego. Rembrandt nie jest temu przeciwny, gdyż według niego może to zaskoczyć widza, to fascynacja nowym tematem.