Jeśli się naprawdę czegoś pragnie, jeśli się do tego dąży, laur zwycięzcy musi należeć do nas

Pierwszym argumentem na poparcie tezy przedstawionej wyżej jest postępowanie Kazimierza Wielkiego wobec kraju. Władca dążył do centralizacji rządów w państwie, które odziedziczył po ojcu Władysławie Łokietku, wyczerpane gospodarczo i poważnie zniszczone wieloletnimi wojnami. Pokonał opozycję panów wielkopolskich. Kazimierz dążył również do wzmocnienia i przywrócenia granic Królestwa Polskiego. Początkowo usiłował odzyskać zwierzchnictwo nad Śląskiem i odebrać Krzyżakom Pomorze. W rezultacie zmian terytorialnych państwa w latach 1335-1336, powierzchnia kraju wzrosła dwukrotnie, a liczba mieszkańców dwuipółkrotnie. Unormowanie stosunków z państwem krzyżackim i Czechami umożliwiły korzystny dla kraju rozwój handlu międzynarodowego. Dzięki dobremu zarządzaniu Kazimierza Wielkiego, Polska awansowała z trzeciorzędnego kraju na silny, liczący się w Europie organizm. Według mnie ten przywódca pragnął i dokonał wiele dobrych rzeczy.

Przykładów na udowodnienie tezy zawartej we wstępie nie trzeba szukać daleko. Wielkie zasługi zwycięstwa nad komunizmem są przypisywane zmarłemu Janowi Pawłowi II. Był następcą św. Piotra, który na własnej skórze i w swej duszy doświadczył ideologii zła. Karol Wojtyła traktował oba totalitarne ruchy XX w. – narodowy socjalizm i komunizm – jako przejaw zła. Z radością obserwował upadek komunizmu.

W następnym argumencie nie oddalę się zbytnio od postaci Jana Pawła II. Pragnął Kościoła Braterstwa. Papież docierał do wszystkich ludzi niezależnie od wyznawanej religii i politycznych przekonań. Był człowiekiem wielkim o prawdziwie biblijnej wierze, krystalicznie czystej, bez szczelin i spójnej jak skała! Myślę, że dążeniem do przemiany oblicza Ziemi, odznaczył się wyjątkową osobowością oraz zjednoczył wiele ludzi o różnych narodowościach.

Po przedstawieniu moich argumentów wierzę, że każdy człowiek jest w stanie dokonać w swoim życiu wielkich rzeczy, jeśli mu tylko na tym zależy.