Kordian - polski Hamlet? Na podstawie fragmentów tekstów zanalizuj przyczyny rozterek tytułowych bohaterów dramatów Juliusza Słowackiego i Williama Szekspira

„Kordian” Juliusza Słowackiego i „Hamlet” Williama Szekspira to dwa dramaty prezentujące podobne rozterki ludzkie. Bohaterami obu utworów są młodzi ludzie, którzy podejmują w życiu czyny sprzeczne z ich sumieniem. Ogromne wątpliwości w słuszność swoich decyzji ukazują w wygłaszanych przez siebie monologach.
Swój słynny monolog Hamlet zaczyna od słów „Być albo nie być, oto jest pytanie”. Bohater rozważa sens życia i śmierci. Momentami nachodzą go myśli samobójcze. Są ku temu powody: został odrzucony jako kandydat do ręki Ofelii a także dowiedział się prawdy o śmierci swojego ojca. „Szyderstwa czasu,, krzywdy ciemiężców i zniewagi pysznych, boleść okrutna wzgardzonej miłości, prawa leniwe, zuchwalstwo urzędów i poniżenie”- są to wymienione przez Hamleta argumenty przemawiające za śmiercią. Swój zamiar uzasadnia także bezsensem życia na świecie, który nie spełnia jego wygórowanych wymagań. Jedyne, co dostrzega na świecie to zakłamanie, fałsz i obłuda. Hamlet stawia przed sobą pytanie „Umrzeć, -usnąć, -śnić może?”. Boi się jednak tego, co nastąpi po śmierci. Tamten świat wydaje mu się okropny i tajemniczy. Nie wie, co go tam czeka, gdyż z pośmiertnej krainy „nie powraca żaden wędrowiec”.
Hamlet nie potrafi odnaleźć wyjścia, które uznałby za słuszne. Z jednej strony, jako członek rodziny królewskiej, uważa za swój obowiązek pomszczenie ojca, z drugiej zaś sumienie uniemożliwia mu dokonanie tego. Morderstwo było czynem całkowicie sprzecznym z jego naturą, tak przecież szlachetną i idealistyczną. Wiedział jednak, że jeśli tego nie zrobi, nie wybaczy sobie tego do końca swoich dni. A nie jest łatwo żyć z piętnem i świadomością, że nie zrobiło się wszystkiego, co się mogło zrobić. Stanął przed bardzo trudnym problemem moralnym. W psychice bohatera toczy się nieustanna walka pomiędzy dobrem, a złem, zbrodnią, a czystym sumieniem.
Kordian, główny bohater dramatu Juliusza Słowackiego, odbywa na początku utworu podróż po Europie. Wyrażając spostrzeżenia z odwiedzonych krajów i własne przemyślenia na temat życia bohater wypowiada monolog na górze Mount Blanc. Znajdując się na szczycie ma zupełnie inne niż wcześniej spojrzenie na świat. Romantyczny krajobraz i piękno przyrody sprawiają, że w jego umyśle powstaje niesamowita wizja. Uważa, że jest ponad ludźmi, bliżej Boga. „Jam jest posąg człowieka na posągu świata” stwierdza Kordian. Podkreśla w ten sposób swoją wyjątkowość.
Podczas wygłaszania monologu w Kordianie następuje przemiana duchowa, polegająca na tym, że jak kiedyś nie potrafił działać, gdyż odczuwał egzystencjalną pustkę, tak teraz pali się do czynu. Czuje przypływ sił, pragnie to wykorzystać do walki w obronie ojczyzny. „Skąpałem się... i ożyłem, i czuję życie” mówi Kordian. Uważa, że Polska jest Winkelriedem narodów europejskich będących pod panowaniem bezwzględnych tyranów. Myśli, że Polska jest narodem wybranym, który wyzwoli inne, a on sam poprowadzi je w walce. Ma jednak wątpliwości, czy podoła tak odpowiedzialnemu zadaniu. „Mogę- więc pójdę! ludy zawołam! obudzę! Może lepiej się rzucić w lodowe szczeliny?” zastanawia się Kordian. Ostatecznie podejmuje ryzyko walki w obronie kraju. Celem jego życia staje się od tej pory zabicie cara, który jego zdaniem jest odpowiedzialny za cierpienie ukochanego narodu. Jest przekonany, że ten czyn będzie zbawieniem dla ojczyzny.
Wewnętrzne rozdarcie Kordiana uwidacznia się w momencie, kiedy bohater zmierza zabić znienawidzonego ciemiężcę. Z jednej strony powinien dotrzymać danego słowa i zabić cara - inaczej straci honor. Lecz doskonale wie, że jeśli dokona zbrodni, popełni śmiertelny grzech zabójstwa, co nie jest zgodne z etyką. Młodzieniec waha się pomiędzy ogromnym pragnieniem dopełnienia swego planu, a niemożnością jego realizacji. Jego wrażliwość powodująca wewnętrzne rozterki jest główną przeszkodą w realizacji wytyczonego sobie celu. Kordian pada zemdlony przed sypialnią cara i zostaje aresztowany przez straże. Ostatecznie Kordian poniósł klęskę. Jego wrażliwość i idealizm zwyciężyły nad chęcią dokonania bohaterskiego czynu.
Zarówno dla Kordiana, jak i dla Hamleta sytuacja, w jakiej się znaleźli kończy się dla nich tragicznie. Bohaterowie nie potrafili sprostać postawionym prze nimi zadaniom. Okazali się zbyt słabi, aby dokonać tego, co zamierzyli. Obie postacie przeżywały ogromne rozterki związane ze swoim postępowaniem, które doprowadziły ich do szaleństwa i obłąkania. Kordiana i Hamleta łączy także bunt przeciwko panującemu porządkowi, chęć ustalenia sprawiedliwości oraz zmiany świata.