Kryzys wartości końca XIX wieku został wyrażony w postawie dekadenckiej. Rozważ i porównaj na podstawie wybranych tekstów sytuacje człowieka końca XIX wieku i początku XXI wieku. Możesz wziąć pod uwagę teksty utworów słuchanych przez mło

Modernizm, Młoda Europa, Młoda Polska - istnieje bardzo dużo nazw którymi można określać okres końca XIX wiek. To właśnie w tym czasie wykształciła się postawa dekadencka, świadomość ostatecznego kryzysu kulturowego, przeżycia się wszystkich dróg rozwoju sztuki i myśli, a także wyczerpania możliwości rozkwitu form artystycznych. Pustka i niemoc to dwie rzeczy , które zdaniem dekadentów tak naprawdę ma do zaoferowania kultura. Ukształtowanie się tej postawy łączy się z rozczarowaniem do postępu cywilizacyjnego. Kiedy pogłębiamy się w pojęcie dekadentyzmu możemy zauważyć wspólne cechy ludzi z dwóch różnych epok: końca XIX wieku i początku XXI wieku. W dalszej części pracy rozważę i porównam dzieła epok biorąc pod uwagę utwór Kazimierza Przerwa-Tetmajer "Nie wierzę w nic..." i film reżyserii Sylwestra Latkowskiego „Blokersi”.
Sonet „Nie wierzę w nic…” podejmuje kwestie podstawowe dla egzystencji człowieka. Podmiotem lirycznym jest artysta (dekadent), który nie tylko tworzy, ale także niszczy. Jego destrukcyjna siła wyraża się w czasownikach: „drwię, zrzucam, strącam, depcę”. Stosunek artysty do świata określają z kolei słowa: „wstręt mam, krzyk bólu, śmiech, przekleństwo”. Artysta stracił wiarę w realizację wszystkich swoich pragnień, marzeń. Jedynym lekarstwem na ból istnienia może być tylko śmierć, nirwana, niebyt – nieistnienie. Pragnie śmierci, bo ma świadomość, że życie ludzkie jest niczym.
Z kolei Stanisław Latkowski w swoim filmie zagłębia się z kamerą w osiedle dużych miast i zagląda w bramy starych kamienic na warszawskim Bródnie czy Pradze. Ukazuje widzom realia ludzi dla których jedyną ucieczką są narkotyki i alkohol. Bohaterami tego filmu są ludzie tworzący polską kulturę hiphopową: raperzy grafficiarze i break dance’owcy. To właśnie oni wychowani w środowisku społecznych nizin, bez żadnych perspektyw starają się odbić od dna, gdyż zdają sobie sprawę, że w innym przypadku będą musieli stać się chuliganami. Młodzi hip-hopowcy opowiadają, jak różne życiowe przeciwności umotywowały ich do wyrażania poglądów za pomocą tej właśnie muzyki, od chwili swego powstania wypowiadającej się o rzeczywistości i doraźnych bolączkach sfrustrowanych wykonawców w sposób nieskomplikowany i bezpośredni. Jeden bohater zapytany, dlaczego maluje graffiti na wagonach kolejki, odpowiada, że gdyby tego nie robił, "wziąłby nóż i napadał z nim na ludzi albo pił tanie wino gdzieś na ławce".
Porównując te 2 dzieła jakże odległych od siebie epok możemy zauważyć podobieństwa choć także i znaczące różnice. Na przykładzie sonetu zauważamy odrzucenie, niechęć do dalszego życia podmiotu lirycznego. W filmie Latkowskiego widzimy brak perspektyw do dalszej egzystencji, absencja wiary w przyszłość, bezsens otaczającego świata blokowisk i zapadłych przedmiejskich ruder. Te sceny są charakterystyczne dla postawy dekadenckiej. Jednak oglądając dalszą część ekranizacji widzimy iskierkę nadziei zbłąkanej młodzieży, która znajduje inne wyjście niżeli używki czy grabież. Cały ból i gniew ukrywający się w nich przelewają na papier, a później przekazują to innym śpiewając, rysując grafitti, czy po prostu tańcząc. Kreują lepszy świat odbiegający od dekadentyzmu, sprzeciwiający się myślom ludzi modernizmu.
Myślę, że człowiek końca XIX wieku nie dostrzegał żadnych szans w dalszym życiu. Nastrój zwątpienia w postęp cywilizacji i nauki pogłębiał problem egzystencji człowieka. W dzisiejszych czasach często możemy się spotkać z powyższymi przeświadczeniami u ludzi z marginesu, społecznych nizin. Jednak film „Blokersi” ukazuje wiarę nielicznej grupy młodych ludzi z blokowisk nie zgadzających się z panującym przekonaniem. Reasumując mogę jawnie oświadczyć, że zawsze jest szansa, trzeba tylko chcieć i wytrwale dążyć do spełnienia określonego przez siebie celu.