Mowa pochwalna dla Hektora.

Drodzy Państwo!

Zebraliśmy się tu dzisiaj, by pochować jedną z najodważniejszych i najwybitniejszych istot jaka kiedykolwiek żyła - Hektora. Wielkiego wodza, wiernego męża, dobrego ojca i posłusznego syna.
Drogi Hektorze! Zawsze byłeś oddany swej ojczyźnie, lecz nigdy nie zapominałeś o swej rodzinie. Potrafiłeś pogodzić obowiązki wodza oraz głowy rodziny. Jak Ci się to udawało?
Gdy szedłeś na ostateczny pojedynek z Achillesem, pomyślałeś o swym synu. Oddałeś go w ręce bogów i pomodliłeś się za niego. Przytoczę Ci Twe własne słowa:
„Dzenosie i inni bogowie! Dajcie, by moja latorośl, Syn mój, w przyszłości, tak samo jak ja, był pierwszym wśród Trojan, żeby potężny był siłą i rządził rozumnie Ilionem. Niech o nim kiedyś powiedzą: przewyższył dzielnością ojca!”
Byłeś, też człowiekiem pragnącym ugody, do końca wierzyłeś, że wróg Twój – Achilles – myśli podobnie jak Ty i że wszystko zakończy się pomyślnie. Och, jakżeś się mylił!
Lecz nie byłeś z kamienia, miałeś ludzkie uczucia i kiedy nastał moment, gdy wróg zbliżał się ku Tobie począłeś uciekać.
Jest nam niewyobrażalnie smutno, że nie mogliśmy odebrać Achajom Twego ciała i pochować godnie oraz należycie. Strasznie było patrzeć jak Twoje zwłoki są ciągnięte po piasku przez wóz Achillesa...
Czuliśmy się jakby to nas samych rozszarpywano na kawałki!
Gdybyś tylko mógł sobie wyobrazić jak czuła się Twa szlachetna małżonka – Andromacha! Biedna kobieta...

Chcielibyśmy, żebyś wiedział, że pomimo tego, że zostałeś pokonany przez Achillesa, dla nas byłeś, jesteś i będziesz bohaterem na wieki. Do końca życia, każdy kto Cię znał choćby ze słyszenia, będzie Cię podziwiać i szanować. Nigdy Cię nie zapomnimy! A teraz… Spoczywaj w pokoju drogi Hektorze!