Wizerunek wojownika epoki antycznej

Wojownik epoki antycznej z zewnątrz wyglądał jak ideał mężczyzny – postawny, szeroki w barach, muskularny. Odziany w skórzaną bądź spiżową, uzbrojony w miecz wojownik zawsze był gotowy do walki.
Wojownik zajmował się rzemiosłem wojennym, które stało się dla niego sensem życia. Znakomicie wyszkolony, sprytny i honorowy często wdawał się w układy z Bogami aby posiąść nadprzyrodzoną moc. Wierzył on, iż właśnie Bogowie decydują o życiu i śmierci ludzi, przeznaczenie decyduje o tym, kiedy i w jaki sposób polegną.
Sama śmierć była dla wojownika bardzo istotna. Honorowa śmierć w walce była dla niego chwałą, natomiast najgorszym, co mogło go spotkać było pośmiertne zbezczeszczenie ciała. Wojownik nigdy się nie poddawał, walczył do końca z honorem, pomimo fatum, jakie nierzadko na nim ciążyło. Prawdziwy wojownik nigdy nie walczył dla swojego interesu, ponadto przekładał wyższe cele, jak wojna ku chwale ojczyzny, władcy.
Bogowie grali dużą rolę w życiu wojownika, bardzo często brali udział w walce, pomagali swoim ulubieńcom i osłabiali przeciwników. Nie można się więc dziwić, że herosi bardzo często konkurowali z bogami.