Człowiek u Naborowskiego.

Człowiek i jego życie z barokowej perspektywy
na podstawie wiersza Daniela Naborowskiego „Krótkość żywota”

Barok to dla ludzi czas zagubienia i wątpliwości. W wielu aspektach stanowi kontrapunkt dla renesansu i ówczesnych przekonań. Czasem także czerpie ze średniowiecza, jednakże są to motywy z ciemnych wieków niejako przefiltrowane przez myśli renesansowe. Te wpływy dokładnie widać w wierszu Naborowskiego.

Podmiot liryczny rozpatruje losy ludzkie patrząc na siebie samego. Opowiada o sobie - człowieku. Czytając „Krótkość żywota” ma się wrażenie, że jest to esej filozoficzny w niezwykłej formie wiersza. Podmiot liryczny jest myślicielem, rozważa swoje życie, próbuje dociekać prawdy.

W swoich rozważaniach porusza temat sensu istnienia. Pokazuje, jak bardzo jest ono kruche i nietrwałe, ulotne. Podkreśla ludzką bezradność wobec nieubłaganie płynącego czasu i nieudane próby jego pokonania („Kołem niehamowanym lotny czas uchodzi,/ z którego spadł niejeden, co na starość godzi”).

Pojawia się także problem śmierci. Nie wiąże się on, jak w średniowieczu, z przekonaniami, że jest to przejście do kolejnego etapu egzystencji, czy też swego rodzaju „brama”, ale raczej, jak w odrodzeniu – zakończenie życia, rozstanie się ze wszystkim, co bliskie było ludziom przez całe życie. Podmiot liryczny mówi także o swojej walce ze starością, która poprzedza i zapowiada śmierć.

Cały wiersz napisany jest w duchu filozofii Pascala. Naborowski przedstawia człowieka jako „kruchą i nietrwałą trzcinę, ale trzcinę myślącą”.