Mojżesz
Dzisiaj chciałabym przedstawić wam dwie postacie biblijne. Uważam, że w Biblii jest bardzo dużo interesujących osób, lecz ja postanowiłam przybliżyć wam te, które mi wydają się szczególnie ważne. Pierwszą z nich jest Mojżesz, postać ze Starego Testamentu. Według Biblii był on Hebrajczykiem Hebrajczykiem, a ponieważ faraon wydał rozkaz zabijania wszystkich chłopców hebrajskich zaraz po urodzeniu, jego matka nie chcąc do tego dopuścić, włożyła go w koszyk i ukryła w sitowiu na brzegu rzeki. Tam znalazła go córka faraona, podczas spaceru brzegiem rzeki i oddała do wykarmienia hebrajskiej kobiecie, która dała mu imię Mojżesz, co oznacza wyjęty z wody. Kiedy Mojżesz podrósł zabił jednego Egipcjanina za to, ze bił jego rodaka. Widać, że Mojżesz był trochę porywczy i stawał w obronie członków swojego narodu. Za to przestępstwo musiał uciekać z Egiptu i udał się do kraju Madian. Tam pewnego dnia pasąc owce swego teścia, ujrzał płonący krzew, z którego Bóg przemówił do niego: „Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu.”( Wj 3,10 ). Mojżesz nie czuł się kimś wyjątkowym i zaskoczyło go to, że Bóg do niego mówi i że powierza mu taką misję, o czym mogą świadczyć jego słowa: „Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu? ” ( Wj 3,11 ) Mojżesz wątpił w to, że lud uwierzy mu iż widział Boga, dlatego Pan kazał mu rzucić laskę na ziemię, a ta zamieniła się w węża, a potem znów w laskę. Wtedy Mojżesz uświadomił sobie, że Bóg będzie przy nim i mu pomoże, dlatego postanowił podjąć się zadania, jakie mu powierzono. Aby wykonał je pomyślnie Bóg obdarzył go mocą do czynienia rzeczy niezwykłych. Po ściągnięciu dziesięciu plag na Egipt, Mojżesz wyprowadził w końcu Izraelitów. Gdy Egipcjanie zaczęli ich gonić, Mojżesz wyciągnął rękę nad morze i „ wody się rozstąpiły, a Izraelici szli przez środek morza po suchej ziemi, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie ” ( Wj 14,22 ). A kiedy znów wzniósł ręce, wody zalały Egipcjan. Mojżesz był bardzo posłuszny Bogu, a ponieważ lud się buntował Pan zesłał z nieba mannę. A później, kiedy nie mieli, co pić, Mojżesz uderzył laską w skałę, z której wypłynęła woda. Dzięki pomocy bożej i tego, że Pan był cały czas przy nim, Mojżesz czół się pewny siebie, przestał wątpić w to, że Izraelici przestaną go słuchać. Wyrazem tej bliskości było to, że Bóg cały czas rozmawiał z nim i za jego pośrednictwem postanowił zawrzeć przymierze, co miało miejsce na górze Synaj. Wtedy to Mojżesz otrzymał dwie tablice z dziesięciorgiem przykazań. Mojżesz był pośredniczącym pomiędzy Ludem Izraela a Bogiem. I kiedy Bóg zdenerwował się na Izraelitów, ponieważ oddali cześć złotemu cielcowi, Mojżesz wstawił się za nich. Zbił jednak kamienne tablice ze złości, ponieważ nie pojmował, dlaczego Izraelici tak postępują, skoro Bóg dba o nich, zapewnia jedzenie, picie i ziemie obiecaną. Wtedy tez Mojżesz musiał odnowić przymierze z Bogiem. Izraelici jeszcze wiele razy buntowali się i narzekali nawet, kiedy dotarli już do ziemi obiecanej – Kanaanu. Uważali, że nie zdobędą jej. Mojżesz był jednak pewien, że Bóg zapewni im zwycięstwo, dlatego rzekł do ludu: „ Tylko nie buntujcie się przeciwko Panu. Nie bójcie się też ludu tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstąpi, a z nami jest przecież Pan. Zatem nie bójcie się ich ” ( Lb 14,9 ). Mojżesz wkrótce umarł, mając 120 lat. Przedtem jednak zaistniała sytuacja, w której znów zabrakło wody. Mojżesz wtedy zwątpił w to, czy Bóg będzie miłosierny i ześle im tę wodę. Za to Pan go ukarał mówiąc do niego w dniu śmierci „ Wstąp na te górę Abarim: górę Nebo w ziemi Moabu naprzeciw Jerycha i spójrz na ziemię Kankan, którą daję w posiadanie Izraelitom. Umrzesz tam na górze, na którą wejdziesz i połączysz się ze swymi przodkami. Ponieważ nie byliście mi wierni między Izraelitami przy wodach Merita pod Każesz, na pustyni Sin, nie objawiliście mej świętości wśród Izraelitów, dlatego tylko z daleka ujrzysz tę ziemię, lecz ty tam nie wejdziesz do tej krainy, którą Ja daję Izraelitom ” ( Pwt 32,49-52 )
Św. Piotr
Drugą natomiast postacią, którą pokusiłam się opisać jest św. Piotr, o którym jest mowa w Nowym Testamencie. Święty Piotr pochodził z Betsaidy nad jeziorem Genezaret. Na imię miał Szymon. Pewnego dnia podczas połowu ryb wraz ze swoim bratem Andrzejem, podszedł do nich Jezus i powołał na swoich uczniów, obiecując im, że odtąd „ludzi będziecie łowić”, a później uczynił ich apostołami. Jezus zmienił Szymonowi imię mówiąc: „Ty jesteś Piotr, (czyli skała) i na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” (Mt 16, 18). Szymon Piotr był zawsze wyróżniany wśród apostołów. W czasie Ostatniej Wieczerzy siedział tuż obok Jezusa. Jego zaangażowanie było także bardzo duże. To on zapragnął przyjść do Jezusa po jeziorze i nazwał go Mesjaszem. Zapewniał, że jest gotów iść z nim na śmierć. Był jednak moment, kiedy Piotr zaparł się Jezusa. „Odpowiedział mu Piotr
Myślę, że przedstawione przeze mnie postacie, choć trochę was zaciekawiły i przybliżyłam wam trochę pewne wydarzenia Biblijne. Sądzę, że warto było je opisać, choćby z tego względu, że przysłużyły się one chrześcijaństwu i stworzyły jego podstawy oraz dlatego, że były tymi wyobrażonymi przez Boga.