Czy kłamstwo zawsze jest grzechem? Rozważ odwołując się do lektury i osobistych przeżyć

Popularność kłamstwa jest zadziwiająca. Badania psychologów pokazują, że kłamiemy średnio 2 razy dziennie, a mimo to wymagamy prawdy i szczerości od innych, potępiamy fałszywych polityków i oszustów. Największa słabość ludzkiej natury polega na tym, że stosunkowo łatwo nas okłamać. Wydaje się, więc, że miejsce kłamstwa w komunikowaniu jest trwałe i konieczne. Jednak należy się zastanowić czy kłamstwo zawsze jest grzechem?

Nie od parady też symbolem łączonym z kłamstwem jest rozdwojony język węża. Prawdopodobnie na miano takiego symbolu zasłużył sobie ów wąż z raju, który nakłonił do grzechu naszych pierworodnych rodziców. Ten symbol jest o tyle groźny, że powszechnie z obrazem węża kojarzy się jego inny atrybut – jadowitość i zdolność niesienia śmierci.

Pojęcie kłamstwa istniało już w czasach Hezjoda, czyli co najmniej od VII w. p.n.e. Ale już wcześniej opisana została przez Homera postać Odyseusza – mistrza fortelu, wprowadzania w błąd i kłamstwa. Lecz wówczas kunszt Odyseusza traktowano jako umiejętności bardzo pożyteczne w życiu i nie zadawano sobie trudu, by oceniać je z moralnego punktu widzenia. Według Sofoklesa na pytanie, czy kłamstwo jest godne pogardy, odpowiedział: ”Nie, jeśli kłamstwo może nas ocalić”. Był to wiek V p.n.e., a więc o ile pojawiły się wątpliwości co do istoty kłamstwa, było one bardzo słabe i łatwo można było kłamstwo uzasadnić. Także w Biblii znaleźć możemy przykłady oszustw i kłamstw. W „Księdze Rodzaju” Abraham dopuszcza się ewidentnego oszustwa polegającego na tym, że swoją żonę podaje za siostrę i nie wzbrania się oddać jej na dwór faraona. Także bezbożny król Achab zginął w wyniku skutecznego oszustwa uknutego przez ducha za pozwoleniem Pana! W tym przypadku oszustwo było środkiem do realizacji celu – zniszczenia grzesznika.

Trzeba wziąć też pod uwagę, że są różne rodzaje kłamstwa. Czasami kłamiemy po to, aby komuś ulżyć, oszczędzić przykrości. Ten motyw pojawia się dość często w kłamstwie. Decydujemy się skłamać „dla dobra” naszego rozmówcy, Mojemu młodszemu koledze, gdy był dzieckiem, ciężko zachorowała mama i zabrano ja do szpitala, gdzie długi czas walczyła o życie. Chłopiec, płakał, lecz rodzina uspokajała go tłumacząc, że mama wyjechała do rodziny w daleka podróż. Pozwoliło to dziecku przetrwać spokojnie ciężki okres. Uważam, że tego rodzaju kłamstwa nie są grzechem, ponieważ oszczędziło dziecku wiele bólu.

Anieli Kowalik, bohaterce książki ,,Kłamczucha” , wydawało się, że dzięki kłamstwu uratowała swoją ciocię. W tym celu podała się za zupełnie inna osobę – Franię Wyrobek, jednak kłamstwo szybko wyszło na jaw i dziewczyna już do końca życia miała przezwisko kłamczucha.
Jednak najczęściej zdarza się, że oszukujemy, aby cos osiągnąć. Moje rozważania potwierdza ,,Doktor Piotr’' S.Zeromskiego. Dominik Cedzyna, nadzorca w cegielni, okłamuje robotników, zmniejszając im pensję pieniądze przesyła synowi na naukę W jego pojęciu opłaca się kłamać, bo kształci syna, ale z punktu widzenia moralności, jest to czyn nieetyczny, ponieważ krzywdzi robotników. Skutki takiego postępowania okazują się dla niego fatalne. Syn wykrywa oszustwo i opuszcza ojca, aby pracując spłacić pokrzywdzonych. Takie kłamstwo na pewno jest grzechem.
Pinokio jest symbolem kłamstwa. Na pewno wszyscy pamiętają dokładnie jak pod jego wpływem drewniany nos wydłużał się. Kukiełka nie potrafiła odróżnić dobra od zła, dlatego lis i kot wykorzystywali to do swoich niecnych planów.

Najgorszym rodzajem kłamstwa jest takie, przy pomocy, którego kłamca nic nie uzyskuje, ale wyrządza szkodę innym. Motywem może być tutaj chęć zemsty, zazdrość. Ludzie mszczą się na osobach, o których sądzą, że są przyczyną ich nieszczęść, złej sytuacji.
Z tego, co napisałam wynika, że nie warto kłamać. Oszustwo jest brzydką cechą i należy ją zwalczać. Tylko w szczególnych przypadkach, gdy prawda ma kogoś zranić, jest dopuszczalne. J. Porazińska pisała:,,Ten, kto kłamie dla własnych korzyści jest podłym człowiekiem, kto kłamstwem ocala i chroni, jest wielki”