W której z epok chciałabym/chciałbym żyć, renesans czy średniowiecze? Uzasadnij

Nazwę średniowiecze, czyli "wieki średnie" wprowadzili twórcy następnej w dziejach epoki - renesansu. Określili w ten sposób okres przejściowy, rozciągający się między epoką starożytną, a nowymi czasami odrodzenia. W renesansie uważano średniowiecze za okres przestoju, przejście między świetną epoką antyku, a czasami nowożytnymi. Ludzie odrodzenia zarzucali poprzednikom odejście od wartości starożytnych, ciemnotę i zacofanie.

Kultura średniowiecza była związana z dominującą rolą Kościoła. Nauka, sztuka i piśmiennictwo rozwijały się głównie w ośrodkach kościelnych, przy katedrach, a zwłaszcza klasztorach. Kościół dążył do stworzenia kultury o charakterze uniwersalnym, jednocząc chrześcijan wielu krajów. Idei tej służyła nauka religii, oparta na Piśmie św. , a także język łaciński i tradycja antyczna, które Kościół przeszczepiał w różnych postaciach i dziedzinach kultury. Charakterystyczną cechą średniowiecza był teocentryzm, który w centrum umieszczał Boga, który stworzył świat, uosabiał dobro, piękno i prawdę. Bóg był wszędzie: z jego łaski człowiek się rodził, dla Niego żył, starając się za wszelką cenę zjednać Jego przychylność ascezą oraz wypełnianiem nakazów dekalogu, z jego woli wreszcie umierał, by otrzymać nagrodę wieczną za życie pełne wyrzeczeń.

Zasady perspektywy linearnej opracował Brunelleschi – to sposób przedstawiania rzeczywistości na płaskiej powierzchni, tak aby sprawiała ona wrażenie cechującej się głębią. Prawdopodobnie największym malarzem wywodzącym się z takiej tradycji był Sandro Botticelli (1445-1510), którego malarstwo, dzięki precyzyjnej linii, bogatej kolorystyce i subtelnemu modelunkowi postaci, wyróżniało się charakterem spośród innych. ”Pokłon trzech króli” Botticellego jest jednym z tych obrazów, na których uwiecznione zostały postaci mecenasów artysty – pyszni, zadufani w sobie Medyceusze, którzy w zastanawiający sposób kontrastują z postaciami świętej rodziny, czule przedstawionymi przez malarza. Najsłynniejsze obrazy artysty, „Wiosna „(Primavera) i „Narodziny Wenus”, reprezentują inną stronę sztuki renesansowej – umiłowanie mitologii i zainteresowanie filozofią mistyczną.

Wcześniej wspomnianą perspektywą barwną zajmował się też Leonardo da Vinci, twórca o genialnym umyśle i niespotykanej wyobraźni. Jako malarz zasłynął z portretu pt. ”Mona Lisa”. Pejzaż namalowany jest przy wykorzystaniu wynalezionej przez malarza techniki, tzw. sfumato (motyw osnuty jest jak gdyby mgłą). We fresku "Ostatnia wieczerza" autor skupił się na perspektywie. Natomiast „Pokłon Trzech Króli” Leonarda, to nieukończone dzieło, które stało się wielkim manifestem renesansowego klasycyzmu w malarstwie. Półokrąg kompozycji dzieli i łączy zarazem główną scenę z elementami tła. Temat i forma stanowią jedność, podobnie jak dusza i ciało, w ten sam sposób współistnieją z sobą postaci pierwszego planu i krajobraz tła. Leonardo napisał "Traktat o malarstwie", gdzie zawarł swoje przemyślenia na temat problemów malarskich. Rozwijało się również malarstwo portretowe - najpierw w ujęciu profilowym, a następnie ukazujące półpostaci.

Świetnym portrecistą był Rafael Santi - genialny malarz z ogromnym wyczuciem koloru, który zasłynął jako malarz pięknych madonn (np. „ Madonna Sykstyńska”). Malarstwo Rafaela w najczystszy sposób oddawało ducha antyku – cechowało się ono spokojem i harmonią, nawet jeżeli przedstawiało sceny dynamiczne. Jego obrazy Madonny, ludzkie i czułe, chociaż bardzo czyste i wyidealizowane, rozpoczęły tradycję, która miała trwać wieki. Do jego najsłynniejszych dzieł zalicza się freski w stanzach (apartamentach papieskich), a wśród nich „Szkoła ateńska”, najbardziej klasyczne w duchu dzieło dojrzałego renesansu. Jego „Dysputa o Najświętszym Sakramencie” poddaje architektonicznym zasadom kompozycję figuralną. Na osi pionowej monstrancja pokrywa się z przedstawieniem Trójcy Świętej, a siedzące w półkolu w strefie nieba postaci to teologowie, ojcowie i doktorowie Kościoła. Portret Leona X „Papież Leon X z kardynałami”, Rafael maluje pod koniec swojego życia. Jest on syntezą jego umiejętności jako portrecisty.

W szczytowym okresie renesansu tworzył największy geniusz tego okresu – Michał Anioł. Wybitny rzeźbiarz, malarz, poeta. Michał Anioł w swoim malarstwie unika motywów o charakterze anegdotycznym, portretów rodzinnych, konkretnych nawiązań do faktów historycznych, życia codziennego. Koncentruje się na istocie tematu: nagi człowiek wobec tragedii swego przeznaczenia. Do wielkich kompozycji fresków „Malowidła na Kaplicy Sykstyńskiej” dołączył Michał Anioł monumentalne malowidło o złożonym programie ikonograficznym. Tematem jest stworzenie człowieka i grzech pierworodny oraz zapowiedź pojawienia się Odkupiciela. Warto wspomnieć również o wspaniałym dziele Michała Anioła pt. „Święta Rodzina” lub „Madonna Doni”.

Podsumowując wolałabym żyć w renesansie, ponieważ w tej epoce został stworzony nowy ludzki ideał - człowiek staje w centrum badań i zainteresowań. Zrywa z ascezą i teocentrycznym poglądem na świat. Po drugie miernikiem poznania stał się rozum oraz umysł. A jako ostatni powód, uważam, iż sztuka stała się laicką, jej celem było dostarczanie przyjemności, pożytku oraz miała uczyć i bawić.