Historia systemu DOS

Historia systemu DOS:





1980 – W firmie Microsoft zosał zamówiony system operacyjny dla mikrokom-putera osobistego IBM PC(przez IBM). Pierwowzorem stał się system napisany przez Tima Patersona(w firmie Seattle Computer Products). Początkowo przy-brał on nazwę QDOS, a później 86-DOS. Był on przeznaczony dla komputerów w standardzie S-100.

1981 – Powstał system operacyjny nazwany MS-DOS w wersji 1.00. Został on opracowany przez programistów z firmy Microsoft z Timem Patersonem na cze-le. Po przekazaniu go do IBM przemianowano go na PC-DOS wersja 1.00 (Per-sonal Computer Disk Operating System). Wersja ta była przeznaczona dla kom-puterów IBM PC bez dysku twardego. Wraz z opracowaniem nowych modeli IBM PC powstawały nowe, dostosowane do większych możliwości sprzętu, wersje systemu operacyjnego. Oprócz rozpowszechnianych przez IBM wersji sytemu oznaczonych skrótem PC-DOS, firma Microsoft sprzedaje systemy MS-DOS. Różnice pomiędzy tymi systemami były niewielkie, aczkolwiek programy nie mogły być między nimi wymieniane.

1983 – Pojawiły się wersje 2.00, przeznaczone dla komputerów z serii IBM PC/XT. Program był prawie całkowicie nowy i miał o wiele większe możliwości od poprzednika. O ile pierwsza wersja byłą wzorowana na systemie CP/M, to w wersji 2.00 pojawiły się cechy systemu Unix: hierarchiczna struktura katalogów, nowe sposoby zarządzania plikami, mechanizmy zmiany przyporząskowania standardowych strumieni informacji, przetwarzanie potokowe i filtry. Wprowa-dzono plik konfiguracyjny CONFIG.SYS, możliwość dostosowania daty do wymagań międzynarodowych i wiele nowych poleceń. Najbardziej istotnymi były zmiany w strukturze systemu(zwłaszcza w metodach zarządzania pamięcią i plikami), które powodują, że dopiero werję 2.00 można uznać za pierwotną wersję systemu DOS.

1984(styczeń) – Powstała wersja 2.10 przeznaczona dla komputera IBM PC Ju-nior oraz dla modelu przenośnego IBM PC Convertible. Usunięto w niej błędy z wersji 2.00 i zoptymalizowano obsługę napędów dysków miękkich. Firma Microsoft oferowała także wersje 2.11, 2.25 i 2.85. Wersja 2.11 byłą podstawą systemów operacyjnych wielu mikrokomputerów z mikroprocesorem 8086/8088, budowanych przez firmy: Hewlett-Packard, Compaq, Tandy i Texas Instruments.

1984(sierpień) – powstała wersja 3.00 przeznaczona dla modelu IBM PC/AT z mikroprocesorem 80286. Zmieniono wielkość elementów tablicy rozmieszczenia plików (FAT) na 16-bitowe, w związku z wyposażeniem komputera w dysk twardy o pojemności 20MB. System został także uzupełniony o obsługę dysków miękkich 5,25-calowych o pojemności 1,2MB. Zmodyfikowano polecenia SORT, FORMAT, BACKUP, RESTORE, GRAPHICS i DATE oraz dodano nowe polecenia: ATTRIB, LABEL, SELECT, SHARE i KEYBxx.

1985 – Powstała wersja 3.10, która została uzupełniona o obsługę sieci lokalnej LAN(Local Area Network). Zmieniono polecenia LABEL i TREE oraz dodano JOIN i SUBST.

1986 – Od lipca oferowana jest wersja 3.20, w której dodano obsługę napędów 3,5-calowych dysków miękkich o pojemności 720Kb. Zmodyfikowano w związku z tym polecenia: FORMAT, DISKCOPY, DISKCOMP, COMMAND, ATTRIB. Nowe polecenia to: REPLACE, XCOPY i APPEND.

1987 – wraz z wprowadzeniem przez IBM nowej serii mikrokomputerów PS/2(Personal System2), pojawiła się wersja 3.30 systemu DOS. Została ona dostosowana do obsługi instalowanych w komputerach PS/2 dysków miękkich 3,5-calowych o pojemnościach 720KB i 1,44MB. W przeciwieństwie do poprzednich wersji, przy podziale dysku na strefy(partycje), dla systemu DOS można utworzyć do 24 dysków logicznych. Umożliwiało to łatwe instalowanie dysków twardych o pojemnościach większych niż 32MB. Wprowadzono nową instrukcję plików wsadowych – CALL oraz polecenie FASTOPEN, umożliwiające szybszą obsługę plików. Nowe instrukcje CHCP i NLSFUNC są związane z wprowadzoną możliwością wymiany tablic kodów znaków. Zmieniono zasadę obsługi klawiatur narodowych, rezygnując z rodziny programów KEYBxx i wprowadzając jeden program KEYB korzystający z tablic kodów znaków zawartych w pliku KEYBOARD.SYS. W wersji 3.30 znajduje się również kilka nowych instalowanych programów obsługi urządzeń oraz program SYMDEB, umożliwiający korzystanie z wartości symbolicznych przy uruchamianiu programów.

1988 – wprowadzono wersję 4.00, która miała trzy istotne nowe właściwości. Pierwsza to sterowany za pomocą sytemu menu interfejs użytkownika DOS-SHELL, podobny do interfejsu Presentation Manager stosowanego w systemie OS/2. Druga właściwość to 32-bitowe(obok 16-bitowych) numery sektorów, usuwające ograniczone wielkości dysku logicznego do 32MB. Trzecią cechą jest wprowadzenie do systemu operacyjnego mechanizmów korzystania z pamięci stronicowanej(expanded memory). Zrealizowano to za pomocą programu XMA2EMS.SYS obsługującego karty pamięci stronicowanej – takie jak 2MB Expanded Memory Adapter lub PS/2 80286 Expanded Memory Adapter/A – oraz programu XMAEM.SYS emulującego pamięć stronicowaną na komputerach z procesorem 80386. Wprowadzono także nowe polecenia konfiguracyjne: INSTALL, REM i SWITCHES oraz polecenie MEM wyświetlające bieżące wykorzystanie pamięci operacyjnej, a także rozszerzono i zmodyfikowano wiele innych poleceń.

1989 – w kwietniu wprowadzono wersję 4.01. Zmieniono i rozbudowano mechanizmy zarządzania pamięcią operacyjną przez wprowadzenie instalowanych programów obsługi pamięci HIMEM.SYS i EMM386.SYS. Tak zmodyfikowany DOS stał się podstawą wersji 5.00.

1991 – po wielu testach i długim okresie przygotowań pojawiła się wersja 5.00. Różni się ona znacznie od porzedników. Istotne uzupełnienia to :

1. Dodano możliwość ładowania części systemu operacyjnego do obszaru pa-mięci wysokiej HMA(High Memory Area). Programy użytkowe mogą więc korzystać z większej pamięci operacyjnej w konwencjonalnym obszarze ad-resowania 0 – 640KB. Dotyczy to komputerów z procesorami 80286, 80386, i486 i nowszych.

2. Dodano możliwość ładowania programów obsługi urządzeń(device drivers) i programów użytkowych do pamięci operacyjne w obszarze powyżej 640KB.

3. Wprowadzono możliwość obsługi więcej niż dwóch dysków twardych. Dys-ki logiczne mogą mieć wielkość powyżej 32MB.

4. Dodano możliwość obsługi dyskietek o pojemności 2,88MB

5. Wprowadzono graficzny interfejs użytkownika – program DOS-SHELL, umożliwiający korzystanie z graficznego przedstawienia struktury katalo-gów, obejrzenie katalogów równocześnie na dwóch dyskach lub dwóch kata-logów, wykonywanie podstawowych poleceń systemu przez wybranie ich z menu. Korzystanie z myszy przy wyborze dysków, katalogów, plików lub funkcji systemu umożliwia łatwiejszą i szybszą, intuicyjną pracę.

6. W programie DOS-SHELL wprowadzono opcję HELP, wpomagającą użyt-kownika w dowolnej chwili. Objaśnienia są również dołączone do wszyst-kich poleceń systemowych(opcja /?).

7. Dodano nowe polecenia UNFORMAT i UNDELETE umożliwiające odzy-skanie przypadkowo skasowanych lub uszkodzonych plików.

8. Wiele poleceń zmodyfikowano, np. wzbogacono możliwości polecenia DIR. Dodano polecenia konfiguracyjne konieczne do ładowania systemu i pro-gramów do pamięci powyżej 640KB.

9. Do systemu dołączono prosty edytor ekranowy EDIT.COM z możliwością wyświetlania na bieżąco informacji pomocniczych.

10. Dołączono dodatkowy program DOSKEY, umożliwiający wywołanie wcze-śniej wywoływanych poleceń oraz definiowanie makropoleceń zawierają-cych sekwencje szczególnie często używanych ciągów poleceń.

11. W skład systemu włączono program interpretatora języka Basic o nazwie QBASIC, o znacznie większych możliwościach niż wcześniej dołączane wersje interpretatora.



Dużą wadą systemu DOS wynikającą z budowy komputerów typu IBM PC jest ograniczenie pamięci operacyjnej do 640KB. Mogło się ono wydawać nieistotne w czasie powstawania systemu, póżniej jednak stało się poważną przeszkodą w wykorzystywaniu możliwości komputerów. Złagodzono to w wersjach 5.00 i wyższych, wprowadzając tryb wirtualny 8086 oraz stronicowanie.