Język prawny i prawniczy

Język prawny i prawniczy

Każdy, kto zajmuje się prawem musi umieć je interpretować (zrozumienie prawa). Ważnym do tego jest zrozumienie języka, jakim się posługuje ustawodawca. Mamy dwa poziomy języka:

j. prawniczy (stopnia wyższego)

Różnice: semantyczne
syntaktyczne
pragmatyczne

j. prawny (dyrektyw, norm przepisów)

J. prawny jest językiem stopnia podstawowego. Jest on przedmiotem naszej interpretacji, czyli sformułowanie normy (norm), które pozwalają rozstrzygnąć interpretowane przykłady. Interpretacja polega na dobrej interpretacji norm. Język prawny to język norm, dyrektyw etc.
Język prawniczy jest językiem stopnia wyższego. W języku tym mówimy o normach, dyrektywach tekście ustawy. Jest on językiem doktryny, interpretacja odbywa się tutaj. Interpretacja przynależna jest do tego poziomu języka. Jest tu język selekcji norm, język prawniczy jest językiem opisującym. Między tymi językami istnieją różnice semantyczne, syntaktyczna, pragmatyczna. Z punktu widzenia tych różnic możemy opisać swoistość języka prawnego. Różnica semantyczne jest teorią oznaczenia (bada znaczenia pewnych wyrażeń, zdań, patrz Logika). W odniesieniu do naszego rozróżnienia, różnica między tymi językami jest tego typu, że język prawniczy składa się z wypowiedzi opisowych, opisujących, które mają charakter poznawczy, logiczny, czyli są rozstrzygane, (czyli prawdziwe lub fałszywe). Np. W języku prawniczym wypowiadam się: kradzież podlega każe 2 lat, a w języku prawnym powiem: nie powinno się kraść – pierwsze zdanie podlega rozstrzygnięciu (prawda, fałsz), drugie nie podlega rozstrzygnięciu, gdyż pojawia się tu spór o status poznawczy dyrektywy norm. Podsumowując: różnica jest taka, że język prawniczy posługuje się zdaniami, wypowiedziami podlegającymi rozstrzygnięciu, rozstrzygniecie prawdy i fałszu w języku prawnym jest natomiast problematyczne, daje to pewną dowolność w interpretacji.
Różnice syntaktyczne (syntaktyka to teoria składy). Dyrektywy norm mają szczególną strukturę syntaktyczną. Normy są to dyrektywy pewnego rodzaju. Każda norma jest dyrektywą, ale nie każda dyrektywa jest normą. Dyrektywą są życzenia, rekomendacje, rozkazy etc. (np. musimy się uczyć, zamknij drzwi). Dyrektywy typu powinnościowego
KONIEC KASETY
Norma sankcjonowana
( H D ) ( h d )

N1 N2

Norma N1 to norma sankcjonowana a Norma N2 to norma sankcjonująca. Prawnik stający przed rozstrzygnięciem jakiejś sprawy stara się najpierw ustalić normę sankcjonowaną a następnie normę sankcjonującą. Więc norma N1 jest dyspozycją normy N2.
Hipoteza, dyspozycja, sankcja