Johann Wolfgang Goethe - "Faust".

"Dzieło o olśniewającym bogactwie epizodów, o migotliwej elastyczności rytmicznej, o wszechogarniającej dole ludzkość skali nastrojów, dzieło niepowtarzalne."
(L. Eustachiewicz)

Utwór odwołuje się do średniowiecza, legendarnego uczonego Fausta, który urodził się około 1450 r. w Kittlingen. Zajmował się medycyną i astronomią. Posądzono go o uprawianie czarów. Utwór stanowi syntezę przemyśleń życiowych Goethego, który pracował na dramatem już w roku 1773. Całość pierwszej części ukazała się w 1808 r. a druga w 1833 r. - rok po śmierci Goethego. Mędrzec Faust uznaje swoją wiedzę za niewystarczającą. Po próbach magicznych, chciał popełnić z jednym ze swoich uczniów samobójstwo, jednak powstrzymał go przed tym wielkanocny śpiew. Postanowił powrócić do swej pracowni, wtedy przyłączył się do niego pies, którego postać przybrał Mefistofeles. Pierwsza część "Fausta" wypełniona jest przede wszystkim miłością Fausta do Małgorzaty. Druga część jest podsumowaniem całego życia twórczego, filozoficzną i artystyczna syntezą. Przeżywanie świata przez bohatera, zdobywanie wiedzy prawdziwej, nacechowane jest jednak nieszczęściem i tragizmem. Zauważył już to Antoni Odyniec, który o Fauście napisał: "szukał mądrości - doszedł do rozpaczy, szukał szczęścia - doszedł do zbrodni". Diabeł jest tu symbolem szatańskich skłonności człowieka. Szczęście znalazł Faust dopiero w pracy dla ludzi. U kresu swojej wędrówki, nie szczęście osobiste, ale szczęście ludzkości było dla niego ważne. Romantyczne cechy w postaci Fausta: indywidualność, silna osobowość, poczucie własnej mocy, a zarazem świadomości ograniczoności ludzkiego umysłu, tajemnicza postać, nieszczęśliwie zakochany. "Faust", w którym przedstawione są dzieje nieprzeciętnego człowieka, poszukującego prawdy, szczęścia, celu i sensu życia. Faust – dzieło życia Goethego (i dlatego, że pisał je praktycznie przez całe życie i ze względu na jego wartość artystyczną i uniwersalne problemy zawarte w utworze) stał się inspiracją dla wielu artystów – pisarza Michała Bułhakowa i Tomasza Manna, oraz kompozytorów: Ryszarda Wagnera, Hektora Berlioza i Charlesa Gounoda. W polskim romantyzmie wpływy "Fausta" są szczególnie widoczne w "Dziadach części III","Kordianie" i "Balladynie". Niels Bohr, odkrywca nowych zjawisk w fizyce kwantowej, zacytował Fausta zapytany o kierunek rozwoju fizyki “Co jest drogą? Nie ma drogi. Naprzód, w nieznane.”