Charakterystyka Konrada Wallenroda

W powieści poetyckiej „Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza głównym bohaterem jest Walter Alf vel Konrad Wallenrod. Jest on Litwinem, który jako dziecko został porwany przez Krzyżaków. Wychowywany w zakonie nie stracił własnego poczucia narodowości dzięki wajdelocie litewskiemu – Halbanowi, swojemu przyjacielowi i powiernikowi. Ma żonę Aldonę, córkę Kiejstusa króla Litwy, którą poznał goszcząc na jego dworze po ucieczce z Zakonu.

W utworze Mickiewicz nie przedstawił nam pełnego wyglądu Konrada. Wiemy, że choć jest jeszcze młody, to na jego głowie większość włosów jest siwa, a policzki są zmarszczone: „Bo choć jeszcze młody, już włos miał siwy i zwiędłe jagody”, co świadczy o wielu troskach i rozterkach jakie przeżył. Autor opisuje go jako mężczyznę pięknego o błękitnych źrenicach, które z czasem nieco przygasły. Podczas samotnych rozważań w swoim pokoju przy gorącym napoju miał bladą i surową twarz, którą raz poraz przecinał chorowity rumieniec. Jako rycerz średniowieczny musiał być postawny, rosły, silny by móc brać udział w bitwach z zwycięskim skutkiem.

Wallenrod ma wiele cech bohatera romantycznego. Jest wyobcowany i smutny, nie lubił zabaw i biesiad, większość czasu spędzał w odosobnieniu, co w ogóle nie przeszkadza mu w prowadzeniu intensywnego trybu życia. Jego odwaga przejawia się za młodu, gdy bierze udział w wielu bitwach między innymi w Hiszpanii, wsławiając swoje imię na arenie międzynarodowej jako znakomity rycerz. Walter jest tajemniczy i przebiegły, ukrywa się pod maską Konrada, Wielkiego Mistrza Krzyżackiego by od środka zniszczyć zakon i pozwolić Litwie na pokonanie go podczas wojny, która sam prowokuje. Świadczy to o jego wielkim patriotyzmie. Przedkłada naród i ojczyznę przed rycerski honor i posłuszeństwo złożone zakonowi – zdradza. Czyni to w pojedynkę na sobie skupiając losy swojego państwa. Jest to idealny przykład cech prometejskich dla dobra swojego państwa niszczy swoje dobre imię. Tragizmem postaci Wallenroda jest niemożność wyboru drogi idealnej, każdy wybór przyniesie jego osobistą klęskę.

Jest on rozdarty wewnętrznie miedzy narodem, honorem i służbą zakonowi, a swoją żoną. Wybiera służbę ojczyźnie, jest żądny zemsty na zakonie o czym świadczą jego słowa wypowiedziane do pustelnicy: „Teraz stanąłem u życzeń mych celu, mogę się zemścić na nieprzyjacielu”. Jego wybór pociąga za sobą wielorakie konsekwencje, jego żona jako pustelnica, ukrywa się w wieży. Konrad przeżywa nieszczęśliwą miłość. Jego dobre imię, po poznaniu prawdy o jego pochodzeniu przez rycerzy zakonnych, jest zniszczone, a on sam zostaje skazany na śmierć. Wallenrod popełnia samobójstwo. Honor, który wcześniej był przesłonięty walką za naród, po zwycięstwie powrócą na piedestał wartości w życiu Kondrada. Nie daje on się zabić, ale jak prawdziwy rycerz średniowieczny w chwili zagrożenia, gdy nie ma już innego wyjścia odbiera sobie życie.

Konrad Wallenrod jest postacią złożoną. Dla jednych będzie on zdrajcą, dla drugich bohaterem. Moim zdaniem jego heroiczne czyny i oddanie życia za swój narodu pozwalają powiedzieć mi o nim jednoznacznie BOHATER. Nie każdy ma na tyle odwagi i silnej woli, by wejść w szranki przeciwnika i powoli wyniszczać go od środka,jak uczynił to Walter Alf. Zgodnie z zasadą „Cel uświęca środki”, zdrada w słusznej sprawie ciągle nią pozostaje lecz jeżeli uzyskało się pożądany efekt, w tym wypadku dobro całego narodu, mogę ze spokojnym sumieniem rozgrzeszyć z niej Konrada Wallenroda.