Rola poety oraz poezji w życiu narodu. Przedstaw problem na podstawie utworów romantycznych.

Romantyzm w literaturze polskiej był okresem, kiedy wartość poezji zaczęła być bardziej doceniana. Przyczynili się do tego polscy poeci, którzy podczas trudnych czasów, tuż po okresie rozbiorów zaczęli pełnić ważną rolę w życiu Narodu Polskiego. Liryk tworząc poezję narodową zaczął wpływać na ludzki światopogląd, uczyć miłości do Ojczyzny, zagrzewać do walki w trudnych chwilach oraz przede wszystkim utrwalać w Polakach, bo głównie o nich tu chodzi, patriotyzm do swojego kraju.

Chciałbym przedstawić problem znaczenia artystów i ich dzieł w życiu narodu na podstawie kilku poznanych przeze mnie utworów literackich. Te wartości starali się podkreślić wielcy twórcy okresu romantyzmu, tacy jak Mickiewicz i Słowacki.

Pierwszym utworem, który chciałbym przedstawić by potwierdzić dużą rolę poety w życiu narodu jest „Kordian” Juliusza Słowackiego.
Przyczyną powstania tego dramatu, była chęć polemiki z Mickiewiczem, poza tym Słowacki podał własny program polityczny a także skrytykował przywódców powstania listopadowego (w prologu trzy osoby dyskutują na temat roli poezji w życiu Narodu. Pierwsza osoba (utożsamiana z Mickiewiczem) reprezentuje poezję mesjanistyczną, czyli taką, która wyzwala w nas wiarę w nadejście dobrych czasów. Druga osoba reprezentuje poezje tyrtejską, zagrzewającą do walki. Trzecia osoba (utożsamiana ze Słowackim) reprezentuje poezję odwołującą się przede wszystkim do tradycji i historii narodu.

W III. Cz. Dziadów, Mickiewicz chciał ukazać męczeństwo Polaków ze strony zaborców po upadku powstania. W scenie VII pt. „Salon Warszawski” poeta ukazuje kontrast, jaki zaistniał w społeczeństwie polskim. W salonie jednego z przedstawicieli znakomitych rodów warszawskich zgromadziło się kilku „wielkich” urzędników, literatów, dam dworu, żołnierzy. Towarzystwo popijając herbatę rozmawia o błahych sprawach. Wspomina dawne dobre czasy. Są to ludzie, niegodni nosić miana Polaków, to zdrajcy. Nie przejmują się ciężką sytuacją narodu, jest ona im obojętna. Żyją we własnym świecie niewiedzy i odosobnienia. Jedynym obchodzącym ich tematem są bale i przyjęcia.

Inna atmosfera panuje wśród Polaków zgromadzonych przed drzwiami, ich myśli zajmuje jedynie Ojczyzna oraz nienawiść do zaborców. Rozpoczyna się wśród nich rozmowa na temat poezji, pełniącą tak ważną rolę w ich życiu. To ona, wyzwala i podtrzymuje wolę do walki. Utwierdza ich w przekonaniu, że walcząc o Polskę, kiedyś nadejdzie lepsze jutro.

Z kolei w „Odzie do młodości” Mickiewicz wyraża swą wiarę w to, że na gruzach świata zamętu i przesądów wyrośnie nowy świat. Tym przekazem stara się wpływać na ludzki światopogląd. W tym przypadku rolą poety jest również utwierdzenie czytelnika w przekonaniu, że walcząc i wierząc w to co się robi, prędzej czy później osiągniemy nasz wymarzony cel. W tym przypadku chodzi tu o wyzwolenie Polski od zaborców.

Następnym przykładem utwierdzającym w przekonaniu, że poezja może pełnić dużą role w życiu człowieka jest „Pan Tadeusz”. Mickiewicz pisząc tę epopeję narodową przywiązywał dużą wagę do historii i tradycji. Miało to na celu wyzwolenie w czytelniku patriotyzmu, bądź utrwalenie go. Natomiast głównym elementem wzbudzającym wiarę miała być kampania napoleońska. Cała książka skupiona jest wokół tego wątku. Bohaterowie „Pana Tadeusza” reagowali bardzo entuzjastycznie na wieść o tych znakomitych wojskach. Wiadomość ta wytwarzała w nich wiarę, na nadejście lepszego jutra, że kiedy przybędą to pomogą Nardowi Polskiemu wyzwolić się z opresji. Takie działania mają na celu tchnięcie w nas, choć odrobiny wiary, nawet w bardzo skrajnych przypadkach.

Konrad Wallenrod to kolejny, doskonały przykład Mickiewiczowskiej poezji, która odgrywa wiele ról w życiu czytelnika.

W tym utworze moją uwagę przykuła szczególnie postać Halbana, poety, który budzi w Walterze odczucia patriotyczne oraz nie pozwala zapomnieć o jego litewskim pochodzeniu. Budzi w nim wielki patriotyzm. Następnie w czasie misji Waltera, już jako Konrada Wallenroda, podtrzymuje go na duchu w chwilach zwątpienia i zagrzewa do dalszej walki. Chciałbym podkreślić również rolę Halbana już po śmierci swego pana. Postanowił on nie popełniać samobójstwa po to, by rozsławić wielkie imię Waltera oraz utwierdzić wszystkich w przekonaniu, że jego pan postępował zgodnie z pewną sentencją, a jest nią miłość do Ojczyzny. To między innymi dzięki niej miał siłę by podołać tak trudnemu zadaniu, jakim z pewnością jest podanie się za osobę Konrada Wallenroda i objęcie tronu Krzyżackiego.

Ważną rolę poezji prezentuje także "Pieśń Wajdeloty". Można powiedzieć, że jest ona łącznikiem między przeszłością a teraźniejszością. Od wieków to właśnie w pieśniach narody oraz władcy składają hołd wielkim czynom, oraz osobistościom.
Dlatego możemy powiedzieć, że pieśń (jako element poezji) jest bardzo ważnym elementem w życiu każdego narodu.

Na podsumowanie swojej pracy chciałem opowiedzieć, również o dwóch utworach Juliusza Słowackiego.

Pierwszym z nich jest „Grób Agamemnona”. Interpretując ten wiersz, w oczy rzuca nam się pewnego rodzaju rozkaz – „Na koń!”. W tym przypadku koń jest przykładem tworzenia poezji, swego rodzaju natchnienia. Autor szuka pewnego wzoru, do którego mógłby dążyć (tak jak Konrad w „Wielkiej Improwizacji”). W przypadku Słowackiego tym wzorem z pewnością może być chęć tworzenia poezji narodowej, czyli takiej, która ma za zadanie podtrzymywać patriotyzm, narodowość i miłość do swojego kraju.

Natomiast w utworze "Testament Mój", poezja ma wzywać ciągle do walki o niepodległość. Słowacki tutaj przedstawił siebie jako samotnego bohatera romantycznego, który prywatne życie poświęcił sprawom narodu.

Z pewnością możemy powiedzieć, że Juliusz Słowacki, tak jak i Adam Mickiewicz byli jednymi z najwybitniejszych przedstawicieli poezji narodowej. Potrafili wskrzesić w człowieku wielkiego ducha walki. W dużym stopniu przyczynili się oni do przetrwania Polskości wśród nas, Polaków. Gdyby nie ich twórczość, literatura polska mogłaby zaniknąć, ludzie mogliby przestać wierzyć.
To dzięki poezji, w Polsce wytworzyła się duża grupa ludzi, gotowych oddać życie za niepodległość swojej Ojczyzny. Opuszczali swoich bliskich, by zapewnić im „polską przyszłość”. Kolejne pokolenia czytając twórczość polskich romantyków „zarażała” się patriotyzmem, którym utwory takie jak między innymi „Dziady”, „Konrad Wallenrod” czy „Kordian” były po prostu przepełnione.

Po dokładnym przeanalizowaniu roli poety oraz poezji w życiu narodu mogę powiedzieć, że polskiej młodzieży potrzebne są takie lektury. Na własnym przykładzie widzę, że po przeczytaniu np. „Kordiana” wyzwalają się we mnie pewne cenne wartości, patriotyzm i miłość do ojczyzny. Zawsze czułem się Polakiem, i nic tego nie zmieni, a twórczość Mickiewicza, Słowackiego czy Krasińskiego utwierdza mnie w przekonaniu, że powinienem być z tego dumny.