Człowiek twórców Antyku to człowiek wielki, na podstawie Kreona

Człowiek twórców antycznych to człowiek wielki. Od początku swojego istnienia dąży do doskonałości i do objęcia jak największej władzy nad otaczającym go światem.
W jednej chwili odnosi sukcesy, a zaraz potem może stać się słaby i bezradny.
Mity i dramaty antyczne ukazują człowieka z jego odwiecznymi dążeniami i problemami.
Są uniwersalne dla każdej epoki. Dlatego zawarte jest w nich tak wiele wzorców zachowań ludzkich przypisywanych również współczesnemu człowiekowi.
Tak właśnie było w przypadku postaci Edypa, którą znamy z mitologii,
a w szczególności jako postać stworzoną przez znakomitego pisarza Sofoklesa.
Bohater Sofoklesa to dobry król Teb, które obdarza niemal ojcowską miłością. Troszczy się o dobro państwa i jego obywateli, przede wszystkim w chwili, kiedy nad królestwem zawisła klątwa bogów.
Już na samym początku autor ukazuje mądrość i cierpliwość bohatera, który jako jedyny i bez ustatku rozwiązał zagadkę niebezpiecznego Sfinksa. To sprawiło, że stał się królem Teb, a tym samym rozpoczął wypełnienie się klątwy.
Otrzymawszy tron poślubił wdowę po zmarłym królu, Jokastę. Z ich związku narodziło się czworo dzieci: dwóch synów oraz dwie córki.
Edyp mądrze i rozsądnie kierował swym ludem, jednak po kilku latach szczęśliwego panowania na miasto spadały nieszczęścia.
Przerażeni Tebańczycy zwracają się z prośbą do swojego władcy. Ten zaś za wszelką cenę pragnie dowiedzieć się co jest przyczyną tych nieszczęść. Wysyła swego szwagra, Kreona, do wyroczni Apollina w Delfach.
W tym momencie ukazuje się troska króla o swoje państwo i natychmiastowa reakcja na zło zagrażające jemu ludowi. Postępuje szybko ale z rozwaga.
Po powrocie Kreona, który oznajmia, ze przyczyną klęsk jest ukywanie się mordercy króla Lajosa w Tebach.
Z gorliwością i uporem postanawia ścigać mordercę, nie wiedząc, że wydaje wyrok na samego siebie. Śledztwo, które rozpoczął król nie przynosi żadnych owoców, więc za radą bliskiego szwagra rozkazuje przyprowadzić przed swe oblicze Tyrezjasza.
Kiedy ten mu mówi kto jest zabójcą Lajosa, posądza go o spisek i wygania. Edyp pod wpływem gniewu nie zważa na to co mówi, robi i jak postępuje w danej chwili. Jego umysłem zawładnęła pycha zemsty nad spiskowcami. Broni się przed świadomością, że Tyrezjasz może mieć rację. Wróżbita spowodował w jego umyśle niepokój, co powoduje konfrontację z Kreonem.
Jokasta pragnie uspokoić męża opowiadając mu historię przepowiedni, która się niespełniła
i okoliczności śmierci Lajosa.
Jednak Edyp zamiast się uspokoić dostrzega wiele zbieżności z sytuacją, w której zabił pewnego człowieka. Jedyną pociechą jest to, że sługa, który przeżył napad na Lajosa, żyje
i jest jedyną osobą, która może rozwiać jego wątpliwości.
Przybywa posłaniec z Koryntu z wiadomością o śmierci Polybosa. To dobra wiadomość dla Edypa, który w tym momencie wierzy, że oszukał los i nie jest ojcobójcą. Edyp odczuwa ukojenie. Jego dusza i ciało są spokojne.
Nie trwa to długo, gdyż dochodzi do ostatecznej klęski Edypa, poprzez konfrontacje Sługi
i Posłańca.
Teraz ma już pewność co uczynił i kto jest przyczyną całego nieszczęścia.
Po samobójstwie Jokasty król okalecza się oraz przyznaje do popełnionej zbrodni. Jedyne
o co prosi Kreona w tym momencie, to o opiekę nad krajem, a w szczególności nad jego dziećmi.
Sofokles w „Królu Edypie” ukazał jaka jest nieskuteczna walka człowieka ze swoim losem. Mądry, uczciwy i kochający swój lud król w jeden dzień z człowieka wielkiego stał się wrakiem własnego życia.
Edyp jest typowym bohaterem tragicznym, bezsilnym wobec nieodgadnionych praw losu. Uważam jednak, że Edyp jest wielkim bohaterem, ponieważ sam musiał stawić czoła poważnym i nierozwiązywalnym problemom, a rzeczywistą przyczyną jego nieszczęść był zły los, a nie ludzka omylność.