Rozwój teatru i dramatu w starożytnej Grecji.

Teatr i dramat w starożytnej Grecji narodził się z religijnych obrzędów ku czci Dionizosa. Dionizje Wielkie odprawiane wiosną w miastach wiążemy z powstaniem tragedii, a Dionizje Małe, które jesienią odbywały się we wsiach, dały początek komedii. W czasie obrzędów śpiewano pieśni pochwalne –dytyramby ku czci boga wina i urodzaju, odgrywano również scenki, w których występowali aktorzy odziani w skóry kozłów –dały one początek dramatowi satyrowemu. Dramat antyczny narodził się z połączenia dytyrambu z dramatem satyrowym. W najstarszych utworach występował jeden aktor –koryfeusz, który prowadził dialog z chórem. Za ojca dramatu antycznego uważa się Tespisa, ponieważ to właśnie on wprowadził dialog sceniczny i dodał do chóru dytyrambicznego pierwszego aktora, tzw. „opowiadacza”. Wraz z rozwojem teatru greckiego w tekstach dramatycznych i na scenie pojawiali się następni aktorzy –u Ajschylosa było ich dwóch, a u Sokratesa –trzech. Ostatecznie w tragedii greckiej występowało nie więcej niż trzech aktorów.

Kształt teatru greckiego wiązał się początkowo z naturalna sceneria, w której wystawiano sztuki. Na stokach zbocza w skale wykuwano ławy dla widzów, a u jego stóp urządzano scenę, złożoną z orchestry –miejsca dla chóru, proscenionu -sceny dla aktorów i skene –budynku stanowiącego zarazem zaplecze właściwej sceny oraz tło przedstawianych zdarzeń.

Kolor stroju aktorów i maska symbolicznie określały typ grnej postaci, maski pełniły dodatkowo funkcję rezonatora głosu i zwiększały słyszalność.