Antygona i Ismena, bliskie czy dalekie współczesnemu człowiekowi?

Od pierwszego wystawienia w teatrze „Antygony” minęły już 2443 lata. Można, więc powiedzieć, iż bohaterowie tego dramatu żyli całą wieczność temu. Świat od tamtego czasu zmienił się nie do poznania, nastąpił niesamowity rozwój technologii, nic nie jest już takie samo. Jednak czy jest to prawda, czy może ludzi oraz ich dążenia, sposób myślenia, postawy i ideały nie zmieniły się wraz z coraz nowszymi odkryciami i wynalazkami?

Antygona była córką Edypa, króla Teb oraz jego matki i zarazem żony, Jokasty. Z tego kazirodczego związku narodziła się również jej siostra Ismena oraz dwaj bracia: Eteokles i Polinejkes, którzy byli przyczyną późniejszej tragedii tytułowej bohaterki. Po śmierci Edypa, tron objął Eteokles, który wypędził swojego brata. Polinejk chcąc pozyskać władzę, wywołał wojnę domową, w której zginał wraz ze swoim bratem. Po ich śmierci władzę przejął Kreon. Urządził on uroczysty pochówek dla Eteoklesa, a Polinejka zaś zabronił pochować, gdyż uznał go za zdrajcę. Postawiona w sytuacji bez wyjścia Antygona, mogła albo pochować brata i złamać w ten sposób zakaz Kreona albo podporządkować się do jego woli, co byłoby zaś złamaniem praw boskich. Pomimo tego, iż wiedziała o grożących jej konsekwencjach, pochowała brata. Należała do nielicznych osób, których nawet groźba śmierci nie powstrzymuje przed postępowaniem zgodnie ze swoimi przekonaniami. W świetle tych poczynań, można ją uznać za buntowniczkę, która w beznadziejnej sytuacji, zdobyła się na wielką odwagę, jakiej brakuje większości współczesnych ludzi. Konsekwentnie, nie próbowała ratować swego życia wypierając swego czynu i właśnie ta konsekwencja jest godna pochwały i niezwykle rzadka u ludzi. W teraźniejszości także istnieją ludzie postępujący podobnie jak ona, lecz tak samo jak w starożytności jest ich bardzo niewiele. Ludzie tacy są zwykle podziwiani przez innych i stają się dla nich moralnym wzorcem. Większość społeczeństwa, zarówno współczesnego jak i antycznego zgodziłaby się pewnie, iż Antygona postąpiła słusznie. Pomimo tego sądzę, iż ci sami ludzie postąpiliby tak jak Ismena, czyli nie ryzykowali własnego życia dla realizacji ideałów. To jest moim zdaniem cecha, która towarzyszy ludziom niezależnie od poziomu ich rozwoju cywilizacyjnego. Współcześni ludzie wolą pozostać bierni i ”nie wychylać się z tłumu szarych ludzi”, gdyż w ten sposób nic nie ryzykują.

Wydaje mi się, że w całej ludzkiej populacji można wyróżnić trzy grupy ludzi. Każda z tych grup reprezentuje zasadniczo różną postawę wobec rzeczywistości:
Ludzi podobnych do Antygony, czyli nie bojących się wyrażać własnego zdania.
Podobnych do Ismeny – biernych, którzy wiedzą jak powinni postąpić, ale nie mają tyle odwagi.
Oraz podobnych do Kreona, bezwzględnych, nie liczących się ze zdaniem innych osób.
Ponieważ ludzi reprezentujących postawy podobne do Antygony i Ismeny spotykany obecnie dlatego też te bohaterki starożytnego dramatu są nam bardzo bliskie.