Zygmunt Freud.

Zygmunt Freud (urodzony 6 maja 1856 w Freibergu na Morawach, teraz Pbor w Czechach - zmarł 23 września 1939 w Londynie) był austriackim neurologiem i psychiatrą. Uważa się go powszechnie za "ojca" jednego z najważniejszych kierunków we współczesnej psychologii -psychoanalizy, mimo że obecnie główny nurt tego kierunku odrzucił już właściwie większość oryginalnych koncepcji Freuda - zachował jednak jego metodę dociekania źródeł problemów psychicznych ludzi. Jakkolwiek Freud nie był filozofem w pełnym tego słowa znaczeniu, jego koncepcje funkcjonowania ludzkiego umysłu, odrzucające racjonalność ludzkich wyborów i zachowań na rzecz czynników irracjonalnych i emocjonalnych, wstrząsnęły środowiskiem filozofów i artystów końca XIX-tego i początku XX wieku. O wiele mniej znane są prace Freuda z neurologii i fizjologii seksu. Zajmował się on szczególnie porażeniem dziecięcym, oraz rozwijał i propagował tzw. naturalne techniki antykoncepcji.

Życiorys
Zygmunt Freud urodził się w 1856 roku w Freibergu na Morawach, w stosunkowo zamożnej rodzinie lekarskiej, pochodzenia żydowskiego. W wieku 4 lat przeprowadził się wraz z rodziną do Wiednia. W 1873 roku zaczął studiować na Uniwersytecie Wiedeńskim biologię, a później medycynę. Po skończeniu podstawowego kursu studiów profesor Ernst Brucke zaproponował mu pracę we właśnie powstającym Laboratiorum Fizjologii i Neurologii Uniwersytetu Wiedeńskiego. W 1882 roku został przymuszony przez rodzinę do ślubu ze swoją żoną, z którą był przez całe życie nieszczęśliwy, ale z którą nigdy się nie rozwiódł i miał z nią sześcioro dzieci, z których najstarsza Anna Freud, stała się znanym psychoanalitykiem, rozwijającym jednak konkurencyjną do tradycyjnego Freudyzmu teorię. Przymuszony brakiem pieniędzy porzucił karierę akademicką i zaczął pracować w miejskim szpitalu wiedeńskim, a później otworzył własną praktykę lekarską. W ramach tej praktyki wyspecjalizował się w leczeniu nerwic wegetatywnych młodych kobiet. Legenda głosi, że jego teoria psychoanalizy wynikła w dużym stopniu na skutek materiału zebranego w wyniku wywiadów psychologicznych prowadzonych z leczonymi kobietami.

W latach 1885-86, Freud przebywał na stażu we Francji, gdzie zapoznał się z metodami leczenia nerwic hipnozą wprowadzonymi przez Jean Charcota. Stosując te metody na swoich pacjentkach zorientował się jednak, że dają one jedynie krótkotrwałą poprawę. Josef Breuer jego kolega z roku, zapoznał go wówczas ze swoimi metodami leczenia przypadków histerii, które polegały na wyciąganiu od pacjentów informacji w wywiadach na temat bezpośrednich przyczyn, które bezpośrednio wywoływały ataki histerii, a następnie uczenie pacjentów unikania kontaktu z owymi przyczynami. Zafascynowany tym Freud zaczął wtedy prowadzić wielogodzinne seanse rozmów ze swoimi pacjentkami, których pierwotnym celem było szukanie bezpośrednich przyczyn wywołujących ataki nerwic, ale które później przekształciły się w analizowanie przebiegu całego życia pacjentek. Na tej podstawie Freud wysnuł teorię, że w większości przypadków nerwice były skutkiem traumatycznych przeżyć z dzieciństwa tych kobiet, w szczególności wykorzystania seksualnego i egzekwowania dyscypliny za pomocą bicia. Później jednak Freud sam odrzucił tę teorię a jego poglądy zaczęły ewoluować w kierunku przyjęcia koncepcji, że większość jego pacjentek "konfabulowało", rzutując swoje własne, nie akceptowane społecznie pożądanie seksualne w stosunku do ojca lub brata, na sceny rzekomego gwałtu wewnątrz rodziny.

Tak czy owak, same rozmowy z pacjentkami dawały im wyraźną ulgę w nerwicy i dlatego Freud rozpoczął systematyczne studia na różnymi technikami "wyciągania" z pacjentów "nieprzyjemnych emocji i wspomnień z dzieciństwa", z których za najskuteczniejsze uznał wreszcie techniki wolnych skojarzeń i analizy snów. Publikacja opisu tych technik, a także podręcznik do analizy snów pacjentów z nerwicami, spowodowały gwałtowny wzrost popularności Freuda. W 1908 roku jego teorie na temat nerwic były już na tyle znane, że został on gościem honorowym światowego zjazdu psychologów w Salzburgu. W 1909 roku został on zaproszony do wygłoszenia cyklu wykładów na najbardziej znanych uniwersytetach w USA, gdzie jego poglądy wywarły wielkie wrażenie i zapoczątkowały żywiołowy rozwój psychoanalizy w tym kraju.
Po pierwszej wojnie światowej, jego zainteresowania rozszerzyły się z czysto lekarskich na bardziej filozoficzne. Zaprzestał on w tym czasie prowadzić już prywatną praktykę lekarską i zajął się pisarstwem, ocierającym się już o filozofię. Tworząc podstawy teoretyczne dla stosowanych przez siebie wcześniej technik psychoanalitycznych zbudował wtedy teorię o podświadomości, wewnętrznym dziecku i irracjonalnej strukturze tłumionych emocji, które choć tłumione są faktycznym źródłem podejmowanych przez ludzi emocji.

W 1939 roku, po zajęciu Austrii przez Niemcy, został on zmuszony do emigracji. Wyjechał do Londynu zabierając z sobą tylko najstarszą córkę Annę i z nieznanych przyczyn, prawdopodobnie na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, porzucając nigdy niekochaną żonę i resztę swoich dzieci. Żona i troje dzieci zginęło później w obozach koncentracyjnych. Trapiony wyrzutami sumienia i mocno zdziwaczały Zygmunt Freud dożył swoich dni w Londynie pod troskliwą opieką córki Anny.
Dzieła :
Vorlesungen zur Einfhrung in die Psychoanalyse
ber Psychoanalyse (1910)
Die Traumdeutung (1910) (O marzeniach sennych - 1923)
Psychopatologie des Alltagslebens (1915) (Psychopatologia życia codziennego)
Totem und Tabu (1913)
Das Ich und das Es (1923)

Na podstawie Wikipedii – internetowej encyklopedii.