Chrześcijańskie patrzenie na szczęście.

Droga do szczęścia jest jak drabina, której szczeblami są: radość, smutek, ból, cierpienie, wiara w Boga, czyjś uśmiech, pomocna dłoń bliźniego. Źródłem radości chrześcijanina jest sam Bóg. Chrześcijanina powinna wyróżniać radość wynikająca z czysto ziemskich odczuć, ale również mająca swe źródło i sens w Bogu, który daje się cały człowiekowi. Myślę, że obecne czasy szczególnie potrzebują świadków, którzybyć dla nas autentycznym wzorcem np. Ojciec Święty beatyfikując wciąż nowych członków Kościoła, w jakiś sposób podsuwa nam wzorce. To chyba jest najbardziej przemawiający do nas znak i dowód przeżytej autentycznej chrześcijańskiej radości.

Ludzie od wieków pragną szczęścia. Było ono poszukiwane w postaci jego atrybutów lub miejsc (Eden). Szczęśliwy może być każdy, tylko dla każdego z nas pojęcie "szczęście" ma inny wymiar. Jednemu potrzeba mniej, innemu więcej, by osiągnąć pełnię szczęścia. Będąc dzieckiem szczęście pojawiało się w nieoczekiwanym momencie. Zapewne cieszyliśmy się z zakupionej nowej zabawki, wyższego kieszonkoweg. Człowiek szuka szczęścia przede wszystkim w dobrach materialnych, w luksusie życia, w zdobywaniu sławy. Czyniąc to wszystko, myśli, że gdy osiągnie pożądane rzeczy, stanie się szczęśliwy. Postępując tak, jesteśmy w błędzie. Osiągając sukces przy ogromnym nakładzie pracy i środków, często tracimy przyjaciół, bo w swoim życiu nie potrafiliśmy znaleźć dla nich miejsca. W rezultacie nie mamy, z kim dzielić swych sukcesów. Czujemy się wtedy samotni. Do szczęcia potrzebujemy przyjaciół. Jeżeli w życiu człowieka istnieje głęboki związek z drugim człowiekiem, dopiero wtedy przeżywa szczęście. Ukazuje to poprzez miłość. W serce ludzkie po prostu została wpisana taka potrzeba.

Można by rzec, iż szczęście to uczucie zadowolenia, upojenia, radości too to wszystko, co wywołuje ten stan, jednakże ta definicja jest niezwykle "płytka".