Który z bohaterów literatury romantycznej stał się dla Ciebie wzorem i dlaczego? - charakterystyka i uzasadnienie

Każdy człowiek stawia sobie za wzór kogoś godnego naśladowania, zbliżonego do nieosiągalnego ideału.

Niezwykle interesujący "album" ludzkich postaw prezentują bohaterowie romantyczni. Kierowali się oni nie narządem wzroku, który pozwala jedynie rejestrować powierzchowność, lecz uczuciami, sercem. Przecież wnętrze człowieka jest ważniejsze od jego zewnętrznego wyglądu." Strona zewnętrzna człowieka jest stroną tytułową jego wnętrza." Bohaterowie romantyczni posiadali nie tylko zalety, ale także i wady; zachowanie godne naśladowania oraz godne potępienia. Uważam, że wzór, który stawia każdy człowiek powinien być ideałem, a takich ideałów według mnie niestety nie ma w epoce romantyzmu. Postacie literackie bluźniły przeciwko Bogu, przeciwstawiały się jemu, były zbyt łatwowierne, twierdziły, że świat jest idealny, gdyż patrzyły na niego "oczyma literatury", wydawało im się, że życie jest bez zmartwień, bez niepokoju, według nich świat był usłany różami, pełen radości, szczęścia, jak na przykład w "Kordianie" Juliusza Słowackiego. Wielu z nich cierpiało na "chorobę wieku". Przecież zamartwianie się piętnastoletniego chłopca, rówieśnika Kordiana w rzeczywistości jest czymś beznadziejnym, czymś co w ogóle nie istnieje. Chyba nikt ze współczesnych ludzi nie chciałby będąc na zakupach widzieć ducha swojej ukochanej osoby. Nikt nie chciałby być uznany przez innych za człowieka obłąkanego będącego obiektem drwin i szyderstw. Ludzie woleliby chyba być otoczeni gronem przyjaciół, mieć do kogo się wyżalić, a nie tak jak bohater "Sonetów krymskich" być typem samotnika pozbawionego bliskiej mu osoby i czekającego na śmierć, która będzie jego wybawieniem z męczarni na ziemi. Wiadomo, że każdy człowiek potrzebuje chwil samotności, wyobcowania, ale nie przez całe życie, które bez przyjaciół, moim zdaniem jest niczym. Jednak niestety wielu ze współczesnych ludzi zamartwia się, nie ma wokół siebie żadnego przyjaciela, nie wierzy w przyjaźń, uważa, że ona nie istnieje. Przecież życie w samotności jest takie męczące: trzeba samemu zmagać się ze swoimi trudnościami, nie ma się komu wyżalić. Przyjaciel może nam dopomóc, doradzić w jakiejś sytuacji, choć oczywiście ostateczną decyzję podejmujemy my sami, gdyż później my ponosimy za nią konsekwencję. Skazywanie się na cierpienie jest według mnie czymś często spotykanym we współczesnym świecie, choć ma ono inny wymiar. Nikt ze współczesnych ludzi nie chciałby być więziony przez Nowosilcowa, przechodzić ogromnych katuszy, być gnębionym niewinnie przez cara, w imię miłości do ojczyzny. Uważam również, że współczesnego młodego człowieka nie stać na poświęcenie własnego życia dla idei, dlatego tak trudno jest mi dostrzec pozytywy w postawie Kordiana i Konrada, gotowych cierpieć za słuszność sprawy. Ponadto, na moją negatywną ocenę postaw bohaterów romantycznych wpływa ich tendencja do przechodzenia wewnętrznych metamorfoz. Trudnością nie do pokonania jest dla mnie wykrzesanie we mnie podziwu dla jednego z bohaterów "Pana Tadeusza", księdza Robaka. Ktoś, kto po jednym nieprzemyślanym wyczynie, całym pozostałym swoim życiem próbuje odkupić błąd młodości, zdecydowanie, moim zdaniem, nie zasługuje na miano wzoru do naśladowania.

Mój krytyczny stosunek do postaw bohaterów romantycznych nie wyklucza istnienia również pewnych zalet w sposobie postrzegania przez nich świata. Chociaż żadna z postaci romantycznych utworów nie stała się dla mnie wzorem ,to jednak swym zachowaniem pomogła mi zauważyć powszechnie występujący we współczesności brak wrażliwości na piękno przyrody, obojętność na losy ojczyzny, wyzbycie się skłonności do poświęceń w imię idei. Dlatego słuszne wydają się słowa Augustyna z Hippony, który stwierdził:

"Człowiek nie może niczego nauczyć
drugiego człowieka, może mu tylko dopomóc
w wyszukiwaniu własnej prawdy we własnym sercu,
jeżeli ją posiada."