Prorok i jego zadania według Ezechiela.

Prorok zostaje powołany i rozpoczyna swoją działalność mając około trzydziestu lat i jest to piąty rok od uprowadzenia do niewoli króla Jojakina. Powołanie to opisane jest w Ez1,1-3,15. W Babilonii Ezechielowi ukazuje się mu Jahwe, który podaje mu zwój, gdzie są spisane „narzekania, wzdychania i biadania”. Ezechiel ma zjeść ten zwój, co oznacza że zostają mu przekazane prorockie posłannictwo i moc oraz wpisane w zwój konkretne treści. Ezechiel napełniony prorocką mocą i przekazanymi słowami ma głosić nadchodzącą karę, piętnować grzechy zapowiadać tragiczny los.

Powołanie proroka jest też przedstawione w porównaniu go ze strażnikiem: „Synu człowieczy, ustanowiłem cię stróżem nad pokoleniem izraelskim. Gdy usłyszysz słowo z ust moich, upomnisz ich w moim imieniu” (3,17). Prorok jest odpowiedzialny za krew grzesznika i sprawiedliwego schodzącego z drogi dobra. W 3,16-21 i 33,1-9 jest napisane że jeśli ich upomni, a oni będą grzeszyć, zostaną ukarani, prorok będzie bez winy. Jeśli nie upomni, on będzie odpowiedzialny za ich zgubę.

Ezechiel jest znakiem dla ludzi także przez swe czynności symboliczne. Na przykład: „Synu człowieczy, oto zabieram ci nagle radość twych oczu, ale nie lamentuj ani nie płacz, ani nie pozwól, by płynęły ci łzy”(24,16). Bóg odbiera mu ukochaną żonę, ale nie wolno mu lamentować ani odprawiać żałoby, bo to ma być znakiem i miarą nieszczęść, jakie spadną nagle na Izraela: „Oto ja pozwalam bezcześcić świątynię moją, dumę waszej potęgi, radość waszych oczu, tęsknotę waszych serc. Synowie wasi i córki wasze, których opuścicie, od miecza poginą....(24,21-27). Te nieszczęścia będą tak straszne i przygniatając i dokonają się w takiej sytuacji, że nie będzie miejsca na żałobne ceremonie.

głębokie stany depresyjne. Przykładem jest utrata zdolności mowy (3,15.26n; 24,27; 33,21n), kiedy miesiącami leżał przed wyrysowanym planem oblężenia Jerozolimy na znak przyjęcia na siebie win grzesznego miasta: „A ty, synu człowieczy, weź sobie tabliczkę glinianą, połóż ją przed sobą i narysuj na niej miasto Jerozolimę. Następnie przedstaw jego oblężenie, zbuduj naprzeciw niego szaniec, usyp naprzeciw niego wał, uszykuj przeciwko niemu obóz i ustaw przeciwko niemu tarany dokoła. Potem weź sobie patelnię żelazną i uczyń z niej jakby mur żelazny pomiędzy sobą a miastem, i skieruj wzrok swój na nie, tak jakby było oblężone i jakbyś ty je oblegał. To będzie znakiem dla domu Izraela.
Połóż się na lewym boku, a Ja złożę winę Izraelitów na ciebie. Przez tyle dni będziesz znosił ich winę, przez ile będziesz na nim leżał. Podaję ci lata trwania ich winy w liczbie dni: przez trzysta dziewięćdziesiąt dni będziesz znosił winę pokoleń izraelskich. A kiedy je wypełnisz, położysz się znów na prawym boku i będziesz znosił przewinienia pokolenia Judy przez czterdzieści dni. Liczę ci jeden dzień za każdy poszczególny rok. Następnie ku oblężonej Jerozolimie skierujesz wzrok i obnażone ramię, a będziesz prorokował przeciwko niej. Oto nakładam na ciebie powrozy, i tak długo nie obrócisz się z jednego boku na drugi, aż dni twojego ucisku nie zostaną wypełnione”. (4,1-8) itp.

Albright amerykański specjalista w dziedzinie archeologii palestyńskiej i historyk monoteizmu, pisze „Ezechiel jest jedną z największych postaci duchowych wszystkich czasów pomimo swej skłonności do psychicznej aberracji – skłonności, którą podziela z wieloma innymi duchownymi przywódcami ludzkości. Pewna «anormalność» jest potrzebna, by oderwać myśli i wzruszenia człowieka od utartej ścieżki ludzkiego myślenia i czucia (...). Problem, czy dramatyczne sceny z życia Jerozolimy, jakie prorok oglądał w swych wizjach, są dokładne czy nie, odgrywają drugorzędną rolę, ponieważ ich głębsze znaczenie historyczne nie podlega dyskusji”. („Od epoki kamiennej do chrześcijaństwa – Warszawa 1967,263).

Należy tutaj dodać, że byłoby nieporozumieniem, gdybyśmy chcieli sądzić proroków izraelskich według naszych kategorii.