Konstytucja Księstwa Warszawskiego.

Konstytucja Księstwa Warszawskiego była oparta na zasadach, które armia francuska szerzyła wielu innych krajach Europy, czyli równość wobec prawa i gwarancjach własności prywatnej oraz wolności wyznania. Przewidywała ona unie personalną Księstwa Warszawskiego z Saksonią poprzez osobę wspólnego władcy, którym miał zostać Sas z dynastii Wettinów.

Książę warszawski miał pełnić władzę wykonawczą za pośrednictwem Rady Stanu, Rady Ministrów, ministrów oraz urzędników. System ten zwany deparlamentarnym i stworzonym na wzór francuskiego miał usprawnić działanie urzędów. Władzę prawodawczą reprezentował dwuizbowy sejm. Skład sejmu odzwierciedlał uprzywilejowaną pozycję szlachty w polskim społeczeństwie. Zachowywała ona wyłączne prawo do zasiadania w senacie oraz obejmowała 60% miejsc w izbie poselskiej. Na pozostałych 40% miejsc mogli zasiadać wybitni przedstawiciele różnych grup społeczeństwa.

Kodeks Cywilny wprowadził w Księstwie zasadę równości wszystkich wobec prawa, uzależnił posiadanie praw politycznych od posiadania majątku, podporządkował obywateli państwu. Podporządkowanie to dotyczyło także sfery życia osobistego, dotąd regulowanego wyłącznie przez Kościół. Osobny dekret wydany w grudniu.

Uregulował on sytuację praną chłopów jako użytkowników ziemi. Właścicielom ziemskim przyznano pełną własność ich ziemi, oznaczało to zniesienie sytemu feudalnego podzielonej własności gruntu. Pańszczyżniani chłopi uznani zostali za dzierżawców, których można było usówać z uprawianej przez nich ziemi.