"Quo vadis" - charakterystyka Nerona

NERON, jeden z bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza pt.: "quo vadis", a także cesarz rzymski od 54 r. początkowo prowadził politykę przyjazną senatowi, później przy pomocy Tygellinusa rozpoczął despotyczne rządy i krwawe represje wobec senatu. W 64 r. po wielkim pożarze Rzymu wszczął pierwsze prześladowania chrześcijan. Po latach udręki przeciw Neronowi wystąpili pretorianie i senat, co zmusiło cesarza do samobójstwa.

We współczesnych czasach samobójstwo władcy mocarstwa byłoby uważane za akt odwagi, a zarazem ogromnej bezsilności wobec otaczającego zła. Zaś samobójstwo Nerona to zwycięstwo narodu nad człowiekiem pozbawionym jakichkolwiek skrupułów, bezmyślnym tyranem. Tyranem, który ukochał sztukę i obrazy cierpienia niewinnych ludzi.czy to w ogóle możliwe? Z jednej strony wrażliwy, czuły ojciec, poeta i kompozytor, a z drugiej sadysta, matkobójca i egocentryk. Czyżby powodem powstania ciemnej strony natury Nerona była zwykła bezkarność?

W każdym człowieku drzemią ukryte i tłumione "zwierzęce instynkty". Neron był doskonałym przykładem nieposkromionego okrutnego dzikiego osobnika. Nie zasłużył na przydomek "krwiożercze zwierze", gdyż zwierzaki zabijają, aby przeżyć, a nie żeby dostarczyć sobie rozrywki. Wbrew pozorom jestem w stanie wytłumaczyć sobie podle zachowanie cezara. Skoro mógł bezkarnie zrobić wszystko, to dlaczego miałby poskramiać swoje żądze?!