Proszę zostań...

Przyjacielu nie odchodź, zostań!
Me życie bez Ciebie jest jak człowiek bez duszy,
jak krzyż beż Chrystusa...
Dałeś mi tyle szczęścia, tyle radości...
A teraz co? Chcesz odejść?
Zostawić mnie tu na ciemnych rozstrajach dróg?
Dlaczego pytam?
Cóż uczyniłam, że decyzję taką podjąłeś?
Czy na prawdę temu wszystkiemu winna jest miłość?
Przeklęta! Obłąkana!
Nie dająca ni kszty radości!
Odrzuć ją proszę i żyjmy jak dawniej!
Wszakże wiem... Miłość daje wiele,
ale czy wiesz ile odebrać potrafi?
Me serce ztyrane ciężarem bólu i cierpienia
nie wytrzyma kolejnej straty,
która prędzej czy później i tak nadejść musi...
Gdyż Śmierć - odwieczna małżona życia
czai się i tylko czeka by podstępem
rozdzielić pokrewne dusze...
Czy na prawdę chcesz by i nas to spotkało?
By takiego końca nasza znajomość dotrwała?
Gdy jedno bez drugiego żyć nie będzie mogło...
Czy o to chodzi?
Czy właśnie tego pragniesz?
Proszę przemyśl to raz jeszcze,
gdyż raz podjętej decyzji łatwo zmienić się nie da...
Nie przemyślanych myśli nie wypowiadaj,
bo cóż bardziej boleć może niż puste słowa
na wiatr lekko rzucone...
Więc pytam ponownie:
'Czy tego właśnie pragnie twa dusza?'
Nim jednak odpowiesz chcę abyś jedną tylko rzecz wiedział...
Czy mówię to z radością, czy ze smutkiem?
Nie wiem...
Pói co, to niepewność w moim sercu gości...
Dlaczego? Gdyż boję się mówić o miłości...