Podsumowanie obyczajowość baroku - sarmatyzm

Sarmatyzm – zrodził się w wyniku połączenia ideologii szlacheckiej z zasadami baroku. Szlachta podkreślała swoją wyjątkowość i stanowiła zwartą elitę (tu szczególnie mocno zarysowywała się ksenofobia wobec innych grup społecznych, a także wobec cudzoziemców i co za tym idzie szowinizm). Ceniono wielki patriotyzm, oddanie ojczyźnie – stworzono zatem bogatą kulturę obyczajową. Sarmaci byli przekonani o swym wyjątkowym pochodzeniu – Polska to naród wybrany, któremu została powierzona pewna misja dziejowa; sami sarmaci pochodzić mieli od: Rzymian i od narodów biblijnych. Z kolei język polski uznawano za jedyny i prawdziwy, którym, według ich przekonania, posługuje się w niebie.

Sarmatyzm:
- ksenofobia, szowinizm, skrajny konserwatyzm
- charakterystyczna mentalność szlachecka
- sarmatyzm jako połączenie idei politycznej szlachty z barokowymi wzorcami, gustami oraz kulturą artystyczną
- Bóg opiekuje się Polską dając jej do spełnienia pewną misję dziejową
- Polska to naród wybrany, a oni mają ją reprezentować
- sarmaci uważali, że pochodzą od: 1) Rzymian; 2) narodów biblijnych
- język polski jest jedyny i prawdziwy
- głęboka wiara (jednak również duża pruderyjność)

Obyczajowość baroku (pod kątem sarmatyzmu):
- antyk w służbie chrześcijaństwu
- zbliżenie do średniowiecza, jako epoki cnót i prostoty
- pruderyjność wobec wiary i tradycji (rozpasanie, rozwiązłość wynikająca z zachowania się – pojedynki, uczty, ubliżanie, etc.)