Muzyka Baroku.

Jest to muzyka powstała w XVII i XVIII wieku. Miano barokowej powstało od efektu odważnych eksperymentów. Objawiło się w tym czasie wiele prawdziwych talentów, zarówno wśród kompozytorów, jak i wykonawców. Podróżując po Europie, śpiewacy operowi oraz towarzyszący im instrumentaliści zarabiali nie małe pieniądze, zadziwiając publiczność swoją wirtuozerią w trakcie koncertów.

Z czasem mistrzowie instrumentów coraz bardziej doskonalili swoje umiejętności. Występy z ich udziałem cieszyły się coraz większą popularnością. Dlatego też kompozytorzy wychodząc naprzeciw powszechnym gustom, chętnie tworzyli dzieła na instrument solowy z towarzyszeniem orkiestry. Utwory były przeważnie skonstruowane według tego samego schematu: całość rozpoczynała część szybko, po której tempo wyraźnie spadało, po to, by możliwe było osiągnięcie kontrastu z dynamiczną partią finałową, okraszoną najefektowniejszymi popisami solisty. Za najwybitniejszego kompozytora baroku powszechnie uważa się Jana Sebastiana Bacha (1685-1750), wszechstronnego twórcę i prekursora nowych technik. Momentem przełomowym dla rozwoju muzyki baroku był rok około 1597, w którym J.Peri komponuje I operę pod nazwą „Dafne”, a także działalność Cameraty Florenckiej, której przewodnią myślą było stworzenie nowego stylu. Chciano uzyskać jednolitość muzyki i słowa.

Do nowości epoki należy także basso continuo, które było podstawą basową utworu(zamiera wraz z końcem epoki). Kolebka nowej muzyki były Włochy- tam zaczęła się muzyka wokalna, wokalno -instrumentalna .

Najwybitniejsi kompozytorzy Baroku
Spośród twórców muzyki późnego baroku wyróżnili się przede wszystkim wielcy kompozytorzy: J.S. Bach, G.F. Hndel, A. Vivaldi, dokonując ostatecznej krystalizacji systemu tonalnego (dur-moll).

Doprowadzili oni do znacznego rozwoju typowych dla baroku gatunków: kantaty, oratorium, koncertu instrumentalnego, opery. Geniusz J.S. Bacha szczególnie przejawił się w muzyce religijnej (kantaty, oratoria, pasje), muzyce na instrumenty klawiszowe oraz orkiestrowej. Twórczość Bacha cechuje mistrzowskie połączenie techniki kontrapunktycznej i wariacyjnej z zasadami harmoniki funkcyjnej. W twórczości G.F. Hndla największe znaczenia mają opery, oratoria, concerti grossi, suity orkiestrowe, sonaty triowe i suity klawesynowe. W operach dokonał Hndel syntezy stylów neapolitańskiego i weneckiego oraz, w późnych dziełach, francuskiego (poprzez rozwój czynnika dramatycznego). Wybitnym twórcą koncertów instrumentalnych: concerti grossi i koncertów solowych był A. Vivaldi. Rozwinął w nich środki harmoniczne, stosował także ilustracyjność.