Analiza wiersza Andrzeja Bursy "Zgaśnij księżycu"

Wiersz Andrzeja Bursy to tekst o nieregularnej budowie, oparty na strofach. Rymy w nim występują przeplatając się, często w sposób niedokładny. Podmiotem lirycznym w tym wierszu jest dziecko.

Z misiem w rączkach zasnęło dziecko.

Nastrój w wierszu jest smutny, gdyż ukazuje bezradność dziecka, próbującego odpędzić zło i zasnąć w spokoju. Księżyc jest przedstawiony jako symbol czegoś, co przeminęło, co budzi tęsknotę.

Synek ma dopiero trzy lata,
Jemu jeszcze nie wolno tęsknić.

Świat dorosłych musi pozostać zamknięty przed dzieckiem.

Księżyc jest zarezerwowany tylko dla dorosłych.

W nawoływaniu dziecka kryje się prośba o pomoc w zapomnieniu o tęsknocie.

Zgaśnij, zgaśnij, księżycu.

Wiersz należy do typu liryki „zwrotu do adresata”. Adresatem tych próśb jest matka, której zadaniem jest pomóc dziecku.

Zasłoń okno, zasłoń okno, mamo.

Teraz dziecko nie powinno myśleć o niczym złym, gdyż jest jeszcze za małe, aby to pojąć. Nadejdzie na to czas.

Jeszcze będą burzliwe noce,
Srebrne miasta, pełne goryczy.

Synek uważa, że mama może łatwo go uchronić przed złem, że jednym ruchem może ochronić go przed nieszczęściami świata zewnętrznego.

Wstań, mamusiu, zasłoń okno kocem,
Zgaśnij, zgaśnij, księżycu.