Widok z mojego okna

Patrząc na świat z I pietra pomarańczowo-białego budynku, widzę kilka kolorowych bloków, które „patrzą” na mnie tysiącem szklanych oczu, odbijających część krajobrazu, wiele zielonych drzew, plac zabaw na którym dużo wolnego czasu spędzają wesołe dzieci. W lecie, duże, żółte słońce połyskuje kolorowymi refleksami szyb. Ta pora roku sprawia, że mój krajobraz intensywniej żyje. Słychać to nie tylko w piskach dzieci, w ich płaczu, w świergocie ptaków, ale również widać to moim balkonie, gdzie rosną małe zielone drzewka iglaste, których drobne igiełki są wówczas najpiękniejsze. Właśnie lato powoduje, że wysoka górka nieopodal mojego bloku na tle ciemnego szafiru nieba, wybucha niesamowitą zielenią. Wszystko to tworzy plastyczny obraz, który zakłóca ogromny komin, choć widzę tylko jego niewielką część, buchający siwym dymem. Psuje on cały otaczający mnie widok. Uzupełnieniem całości jest obszerny parking leżący u stóp każdego bloku, na którym „odpoczywają” auta niczym małe plamki. Tuż obok znajduje się ceglasty śmietnik, a parę kroków dalej widnieje stalowy trzepak. W okresie wakacji jest on przedmiotem karkołomnych wygibasów dzieciaków. A kiedy wszystko okrywa się białym puchem robi się nostalgicznie. Słyszę właściwie tylko ciszę, którą przerywają dwutygodniowe ferie zimowe. Wtedy znów wszystko wraca do życia. Dzieci się bawią, zjeżdżają na sankach i jabłuszkach. Tak naprawdę smutno się robi gdy na dworze panuje odwilż i ponura jesień. Bardzo nie lubię tego uczucia. Wracam wtedy myślami do pięknego zachodu słońca latem. Przypomina mi ono wielka kulę chowającą się w różowo-pomarańczowych chmurach. Uważam, że mój widok z okna jest naprawdę interesujący.