Interesy mocarstw prowadzące do powstania Trójprzymierza.

W wyniku kongresu berlińskiego (data..) sojusz trzech cesarzy został unicestwiony. Austro-Węgry przeciwne dążeniom rosyjskim na Bałkanach, zabiegały o życzliwość Anglii i aktywne wsparcie Niemiec. Bismarc formalnie neutralny na kongresie zachował się tak, że wywołał w Rosji falę krytyki. Część polityków w Rosji pracowała jednak nadal nad zbliżeniem z Niemcami, uważając, że stworzenie innen konfiguracji politycznej niż związek trzech cesarzy jest dla Rosji mało realne. Z Anglią różniła wówczas Rosje rywalizacja o wpływy w Turcji i na Bliskim Wschodzie. Do sojuszu z republikańską Francją ze względów ideowych nie był jeszcze car przygotowany. Mimo to stosunki z Niemcami nie układał się w okresie pokongresowym najlepiej. W Rosji dominowało przekonanie, że Bismarc postawił na związek z Austro-Węgrami kosztem Rosji. Mimo to państwa nie wyrzekały się oficjalnie sojuszu zawartego w 1873. Poważnemu ograniczeniu uległy też stosunki gospodarcze między obu państwami. W związku ze stwierdzonymi w guberni astrachańskiej wypadkami dżumy rząd niemiecki zakazał importu bydła niemieckiego. Wkrótce wprowadzono także cła ochronne na rosyjskie zboże, czego domagali się od dawna junkrzy pruscy.

Mimo pogarszających się widocznie stosunków z Rosją Bismarcowi nie było wcale łatwo przekonać cesarza Wilhelma do przygotowania sojuszniczej umowy z Austro-Węgrami. Bismarc starał się jednka wykazać, że porozumienie z Austro-Węgrami jest konieczne, ponieważ chroni przed uformowaniem się koalicji państw dążących do odwetu- Autro-Węgier, Dani i Francji. Zakończone bez rezultatu spotkanie Wilhelma z Aleksandrem II w Aleksandrowie Kujawskim 3-4 września 1879 a także groźba ustąpienia Bismarca z całym rządem przełamały w końcu opór cesarza niemieckiego. Ostateczne podpisanie traktatu sojuszniczego Austro- Węgier i Niemiec i zawiązanie Dwuprzymierza nastąpiło 7 października 1879 w Wiedniu. Podkreślano w jego wstępie, że ma on jedynie charakter obronny. Dotyczył wzajemnych zobowiązań na wypadek agresji, zachowaniu resztek lojalności wobec Rosji, ponieważ o zawiązaniu Dwuprzymierza poinformowano Aleksandra II. Tyle, że w osobistym liście Wilhelm ogólnie bardzo pisał o samym przymierzu za to szeroko zapewniał o przyjaźni między trzema monarchami.

Mimo wymierzonego w Rosje Dwuprzymierza Bismarc miał nadzieję na odnowienie sojuszu trzech cesarzy. Uważał bowiem, że izolowana Rosja nie ma innego wyjścia niż podtrzymywanie związku z Niemcami i Austro-Węgrami. Celem Bismarca było więc osłabienie Rosji wobec Niemiec, co osiągnąl poprzez związek z Austro-Węgrami. Rokowania rozpoczęły się w grudniu 1879. Początkowo toczyły się tylko mieczy Niemcami i Rosją, ale później przystąpiły do nich Austro- Węgry. To skomlikowało rozmowy, bo od razu niemal ujawniły się rozbieżności austriacko-rosyjskie w sprawach bałkańskich. Austro-Węgry forsowały plan uzgodnienia stref wpływów na Bałkanach, Rosja chciała utworzenia federacji bałkańskiej pod opieką mocarstw. W skutek mediacji Bismarca wycofano obie propozycje i potwierdzono status quo na Bałkanach. POrozumienie podpisano w Berlinie dnia 18 czerwca 1881. Stwierdzał o wzajemnej neutralności w wypadku wojny któregoś z sygnariuszy z obcym mocarstwem. Na tym zapisie zależało szczególnie Bismarcowi, gdyż zapewniał on neutralną postawę Rosji, gdyby doszło do wojny Niemiec z Francją. Kolejne postanowienie było korzystne dla Austrii , dotyczył bowiem unikania sporów na Bałkanach i respektowania pozycji, jaką zajmowały Austro-Węgry w tym regionie w wyniku postanowień traktatu berlińskiego. Dla Rosji z kolei na ręke było postanowienie o zamknięciu cieśnin dla okrętów państw obcych.

27 marca 1884 traktat przedłużono na dalsze trzy lata. A 18 czerwca 1887 Bismarc doprowadził do zawarcia tzw. Traktatu reasekuracyjnego między Niemcami i Rosją. Zapewniał on życzliwą neutralność na wypadek wojny któregoś z tych dwóch państw z innymi mocarstwem. Utworzony sojusz, który miał podtrzymywać zrodzony z tradycji Świętego Przymierza sojusz trzech dworów okazał się w nowych realiach tworzywem sztucznym. Dwuprzymierze nieuchronnie wciągało Niemcy do polityki bałkańskiej, dynamicnie rozwijała się ekspansja kapitału niemieckiego na Bałkanach. Niemcy nie mogły już odgrywać roli mediatora w sporach bałkańskich bo coraz bardziej solidaryzowały się z jedną ze stron- Austro-Węgrami.

Rozszerzenie Dwuprzymierza i otworzenie Trójprzymierza nastąpiło w roku 1882 poprzez zawarcie traktatu z Włochami. Przyczyny przyłączenia się Włoch: Po zjednoczeniu stały się mocarstwem europejskim, ale bardzo odbiegało potencjałem od pozostałych głównych państw europejskich. Słabą stroną Włoch była gospodarka. Te niedostatki chciały Włochy zrekompensować umacniając pozycję międzynarodową, zwłaszcza zaś w basenie Morza Śródziemnego. Gdzie włochy musiały rywalizować z Francją, która już wcześniej w tym obszarze zdobyła wielkie wpływy. Dążenia włoskie popierali Anglicy, ale stosunki z Francją stawały się coraz bardziej konfliktowe, to zwróciło Włochy w kierunku Niemiec, skąd spodziewały się nie tylko pomocy realnej przeciw Francji, ale pohamowania ewentualnej agresji austriackiej. W związku z Niemcami widziały wreszcie Włochy szansę na osiągnięcie rzeczywistej mocarstwowości. Sojusz był jednak także korzystny dla Niemiec, które dostrzegały w nim możliwość osłabienia Francji, która musiała odtąd wiązać część swoich sił przeciw Włochom. Korzyści wyciągnęły też Austro-Węgry, pozbywały się bowiem w ten sposób obawy, ze w razie konfliktu z Rosja będą miały przeciwnika na Zachodzie. Związek Włoch z państwami centralnymi przyspieszyło opanowanie przez Francję Tunezji w 1881 co bezpośrednio dotknęło Włochy.

Traktat trójprzymierza zawarto w Wiedniu 20 maja 1882. W postanowieniach znalazły się, niepodejmowanie żadnych zobowiązań, które by zwrócone były przeciwko któremuś z sygnatariuszy. Włochom zapewniał pomoc w wypadku agresji ze strony Francji a Włochy miały przyjść z pomocą Niemcom w wypadku napaści francuskiej. Na żądanie Włoch znalazł się artykuł informujący, ze traktat nie jest skierowany przeciw WB. Traktat zawarto na 5 lat.

Bismarc dążył do związania z Niemcami większości państw Europy i uniemożliwić uformowania się wrogiej koalicji. Doprowadził zatem do odnowienia sojuszu trzech cesarzy, dzięki czemu utrzymał alians z Rosją, gdyby zaś umowa trzech cesarzy zawiodła, zbudował przymierze z Austro-Węgrami i Włochami.