Karol Wielki - referat.

Karol Wielki urodził się 2 kwietnia 742 roku n.e. w Akwizgranie. Zwany jest także monarchą średniowiecz. Był sławny w boju i zasłużony na polu bitwy.

Jego największymi wrogami byli Sasi z którymi prowadził zaciętą walkę z przerwami przez około 32 lata. Sasi jednak wytrwale trzymali się swej pogańskiej wiary i nienawidzili chrześcijańskich Franków. Gdyby nie rozum i roztropność saskiego wodza Witekinda, który spostrzegł że bogowie nie udzielają im żadnej pomocy wtedy zaniechał dalszego uporu, zaprzysiągł wierność Karolowi i postanowił przyjąć chrześcijaństwo. Za jego przykładem poszła jego armia jednak chrześcijaństwo przyjmowali po przymusem i pod groźbą kary śmierci.
Karol zajmował się umysłowymi potrzebami państwa i tu właśnie okazał się naprawdę Wielkim. Przy klasztorach i kościołach nakazywał zakładać szkoły i zmuszał rodziców by wysyłali do nich swoje dzieci. Często sam siadywał z uczniami i słuchał lekcji. Podczas swoich podróży odwiedzał szkoły i często sam egzaminował w nich uczniów. Złych i leniwych stawiał po swojej lewej stronie natomiast pilnych i dobrych po swej prawej stronie. Zdarzyło się kiedyś że złymi uczniami okazały się prawie tylko dzieci szlachty wtedy bowiem powiedział do nich takie słowa: wy synowie szlachty, malowane lalki, którzy się tak możni i bogaci czujecie, iż wam się zdaje, że nie potrzebujecie się uczyć, zapewniam na Boga, że wasze szlachectwo i piękne twarzyczki nic nie znaczą u mnie. Nie spodziewajcie się niczego ode mnie, gdyż u mnie popłaca tylko nauka i wytrwała praca; jeśli się nie poprawicie, precz mi z oczu natomiast do tych co stali po jego prawej stronie rzekł: "Cieszy mnie to, że takie robicie postępy, czyńcie tak dalej, doskonalcie się, pracujcie dla waszego dobra i przyjdzie czas, gdzie i moja nagroda was nie minie".
Księżom nakazywał miewanie kazań w języku ojczystym. Rozkazał im także przetłumaczyć kazania dawnych sławnych kaznodziei: Augustyna, Ambrożego, Jana Złotoustego i innych, i zebrać je w oddzielną książkę, która będzie nosić nazwę postylli. Wprowadził grę na organach, zbierał rękopisy, zakładał biblioteki a także założył szkołę śpiewaków.
Niespożytą usługę we wszystkich tych pracach i poczynaniach położył Alkuin, uczony astronom, którego Karol sprowadził z Anglii i który był jakby jego ministrem oświaty. W ulubionej swej stolicy Akwizgranie Karol wzniósł sławną katedrę, sprowadzał malarzy włoskich, którzy ozdabiali kościoły oraz pałace cesarskie malowidłami.
Dzięki usiłowaniom tego wielkiego cesarza Germanowie wchodzą do grona narodów cywilizowanych. Wielkiego znaczenia nabiera w życiu Karola potwierdzenie darowizny króla Pepina.

W walce z Longobardami pospieszył Pepin z pomocą papieżowi i odniósł wielkie zwycięstwo nad Aistulfem, królem Longobardów. Papież za te usługi ukoronował Pepina i obu jego synów. Wywdzięczając się za tak wielką przysługę, Pepin na wieczne czasy nadał papieżom odebraną od Longobardów okolicę, która otrzymała nazwę ojcowizny św. Piotra. Z tej darowizny powstało państwo kościelne, a papieże stali się władcami świeckimi tej części Włoch. Po 20 latach Longobardowie chcieli odebrać papieżowi z powrotem te ziemie, wtedy pośpieszył na pomoc papieżowi Karol Wielki i położył koniec panowaniu Longobardów. W nagrodę papież Leon III koronował Karola na cesarza.
W życiu prywatnym Karol Wielki był sprawiedliwy, prosty, łagodny. Zmarł w Akwizgranie w 814 roku n.e. w wieku 71 lat. Ostatnie jego słowa brzmiały: „Ojcze w ręce polecam ducha mego. Pochowano go w grobie katedralnym w płaszczu cesarskim. Został pochowany w koronie na głowie, z mieczem w ręku, ze złotą księgą ewangelii na kolanach, ze złota torbą pielgrzymką w bioder, w postawie siedzącej na krześle marmurowym.