Fazy rewolucji rosyjskiej w 1917 roku.

Dziewiętnastowieczna Rosja była bardzo zacofanym krajem, pozostającym pod nieograniczoną władzą carów. Do 1861 roku, czyli uwłaszczenia, każdy chłop mógł być sprzedany jak niewolnik innemu panu intelektualiści i socjaliści byli sądzeni i wtrącani do więzień lub zsyłani na Syberię. Większość Rosjan żyła w nieustającym zastraszeniu. Jednym z ludzi, którzy myśleli o obaleniu cara, był Włodzimierz Jljicz Uljanow, znany jako Lenin.

Tuż po ponoszonych klęskach na froncie, społeczeństwo rosyjskie organizowało pełno manifestacji i strajków. Ludność domagała się lepszych warunków życia. Sytuacja była na tyle poważna, że niekiedy ludzie w obawie o dalsze klęski sami próbowali ingerować w sprawy polityczne, a także do działań wojennych (obwiniano dowódców, nękano władze). Po niedługim czasie owe spekulacje dotknęły całą Rosję. Działania obywateli doprowadziły w konsekwencji w 1917 roku do sparaliżowania władz centralnych – pełnię władzy w tym momencie obejmuje Duma Państwowa.

15 marca 1917 roku po abdykacji Mikołaja II i powołaniu Rządu Tymczasowego Rosja została ogłoszona republiką, a także została przeprowadzona 1-sza rewolucja ludowa. Jednakże w momencie rozpadu dawnych struktur państwowych nie zależnie od Rządu Tymczasowego ogromną siłę, znaczenie i poparcie pozyskały rady delegatów robotniczych, chłopskich i żołnierskich. Taki chaos i niezadowolenie społeczne w doskonały sposób wykorzystywały ugrupowania skrajne. Przede wszystkim odłam SPRR dowodzony przez Lenina. Bolszewicy w swych działaniach dążyli do przejęcia władzy w Rosji, dlatego też utworzyli specjalny Komitet Wojskowo-Rewolucyjny pod wodzą Lwa Trockiego.

W konsekwencji działań bolszewików, po dokonaniu zbrojnego przewrotu z 6 na 7 listopada 1917r przejęli oni władzę w Piotrogrodzie. Wydarzenie to zostało nazwane rewolucją październikową. W tym samym momencie Rząd Tymczasowy przestaje istnieć, a władzę w Rosji obejmuje Ogólnorosyjski Zjazd Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Taki jednak system nie odpowiadał wszystkim Rosjanom. Największe sprzeciwy wysuwali mieszkańcy Syberii oraz południowej i północno-zachodniej europejskiej części Rosji. Tak zwane białe armie postawiły sobie za cel obalenie władzy bolszewickiej. Nie był to jednak jedyny wróg bolszewików. Także w Kijowie, po rewolucji lutowej ukraińskie partie polityczne i organizacje społeczne utworzyły swoją władzę-Radę Centralną. W chwili gdy bolszewicy przestali przestrzegać wcześniejszych ustaleń ( rewolucja październikowa ) Rada Centralna stała się niepodległym państwem – Ukraińską Republiką Ludową. W ostateczności wszystkie te działania doprowadziły do nieuniknionej wojny domowej.